Dag 15 - Matsumoto

Vannacht belachelijk slecht geslapen op een matras gemaakt van steen (zo voelde het in ieder geval). Dat resulteerde erin dat ik om 6:45u al aan het ontbijt zat tussen een enorme hoop hongerige Japanners. Ik maak geen grapje als ik zeg dat Japanners weten hoe ze moeten eten. Ze doen het vaak en veel, en maken er veel geluid bij. Zo bevond ik me tussen een oudere dame en een jongere vrouw die beiden een wedstrijd leken te houden wie het meeste kon eten binnen de kortste tijd terwijl ze tegelijkertijd het wereldrecord mens-geproduceerde decibel probeerden te breken. Dat was een slecht begin van de dag na een nacht die toch al zo kort was.

De rest van de groep klopte later op mijn kamerdeur (zo rond half tien), toen ik weer in slaap gevallen was. We gingen naar een dichtbijzijnde community center waar we op een magische wijze erin slaagden fietsen te huren. Zonder ervoor te hoeven betalen. Marco was als enige het gebouw in gegaan en bleef verdacht lang weg, dus ik vermoed dat hij zijn lichaam heeft verkocht in ruil voor de fietsen. Toch aardig van hem.

Met de fiets gingen we richting Matsumoto Castle, een kasteel dat al maar liefst 400 jaar niet afgebrand was. Het werd in vroegere tijden vooral bewoond door koninklijke families en hun 'soldaten'. Het was dus ook echt gebouwd als een fort, met valluiken om stenen doorheen te laten vallen, gaten in de muren om doorheen te schieten en een compleet verscholen extra verdieping die kon worden gebruikt als extra opslag van voedsel en wapens. Het beklimmen van de trappen was een waar festijn. Het schijnt dat Japanners zichzelf kunnen uitschuiven, of bezitten ze allemaal een verleng stuk van de benen, want die traptreden zaten bijna een halve meter van elkaar af. Op sommige smalle trapjes wat het ook nog een tweerichtingsverkeer plus moest je bukken omdat er een laaghangende balk was... En dachten schijnbaar aardig wat 80+ Japanners dat dit een attractie was voor de senioren (wat het niet was). Dat leverde wat benauwde momenten op.

Overigens is dit misschien een goed moment om het te hebben over senioren en lichamelijk/geestelijk gehandicapten in Japan. Tot nog toe zijn we een enkele groep geestelijk gehandicapten tegengekomen in onder andere het aquarium, maar de meeste Japanners die dusdanig 'hulpbehoevend' zijn, zie je niet. Het staat een beetje in contrast met de overmatig vriendelijke en formele cultuur van Japan. Als ik Google moet geloven wordt een handicap (lichamelijk, maar vooral geestelijk) nog steeds als een soort taboe beschouwd in Japan. Wellicht dat er daarom zo weinig over te vinden in. In 2018 wordt er een nieuwe wet aangenomen die werkverschaffing aan meer lichamelijk/geestelijk gehandicapten verplicht (binnen de mogelijkheden die ze hebben, natuurlijk). Het stigma dat er heerst op deze groep - die overigens zeker geen minderheid vormen met hun 3,5 miljoen- wordt met deze wet hopelijk meer in de ban gedaan.

Na ons bezoek aan het kasteel zijn we door gefietst op zoek naar een oude theetuin, die uiteindelijk een theehuis bleek te zijn waar je een theeceremonie (ikebana) kon doen. Gezien dit erg prijzig is en erg lang duurt hebben we dit maar geskipt en zijn door gegaan naar het huis waar vroeger samurai's verbleven. Er was een oudere dame aanwezig als staff lid, die ons allen een persimmon (k(h) aki fruit) gaf. Supertof, want fruit in Japan is belachelijk duur. Volgens mij heb ik dat in een voorgaande blog ook al vermeld. Ik was dus behoorlijk gelukkig met het stuk fruit, evenals de rest van de groep (nou ja, de meesten dan). We besloten om nog even langs te gaan bij een oud huis waar een priester in heeft gewoond. Ik vond dat zelf niet zo bar boeiend.

Om de middag af te sluiten gingen we nog even op bezoek bij een oude put, wat net zo spannend was als het klinkt, en waar we al snel op uitgekeken waren. Nadat we fietsen weer hadden teruggebracht passeerde ons een vrolijk stel beschilderde snuiters die ons een flyer overhandigde voor een live action theatre performance. Dat is eigenlijk al het punt waar het mis ging. Ik zal hier later verder over uitwijden. Martine, Paul, Marco en ik gingen nog even langs wat kledingwinkels (wat al snel Martine en ik werd) terwijl Michelle en Susanne in het hotel even bij zouden komen. Later gingen Martine, Paul en Marco nog even langs een kimono zaak terwijl ik in het hotel het adres van het theatertje op de flyer zou opzoeken. Om 19:00u begon de show.

Na eenmaal het adres te hebben gevonden hebben we weer een groep gevormd bij het hotel waarna we gezamenlijk vertrokken. Het theater heette 'Give me little more', wat een misspelling kan zijn op 'Give me a little more' (geef me iets meer) of simpelweg vertaald naar 'geef me weinig meer'. Ik gok het eerste. Matsumoto is verdacht donker 's avonds, zeker wanneer je als groep verloren toeristen langs het water struint op zoek naar een theater dat er zelfs op Google maps niet uitziet als een theater. Al snel snaterde mijn GPS 'bestemming bereikt', terwijl we voor een donker huis stonden. Een paar meter verderop scheen licht, wat een vervaagd bord net leesbaar maakte. 'Give me little more'. Angstvallig wierpen we een blik door de glazen deur wat een uitermate kleine bar liet zien. De barbezoekers zagen ons ook en al snel, terwijl wij stonden te betwisten naar binnen te gaan, stond er een Japanse dame achter ons. In uiterst gebrekkig en enthousiast Engels probeerde ze ons over te halen toch naar binnen te komen. Hoe kan ik haar het beste omschrijven? Beeld je je die rare yoga lerares in die je nooit he t gehad en altijd de les begint met boeddhistische galmen en etherische oliën en spreekt over de zevende dimensie terwijl je probeert je lichaam in de rijzende zon positie te krijgen. Ik gaf aan dat we het nog even moesten bespreken, terwijl de groep meer en meer de kriebels kreeg. We stonden net op het punt om weg te lopen toen opeens de gehele entourage aan verkleed man- en vrouwvolk naar buiten stroomde en ons luidkeels zingend en lachend naar binnen wuifde. "Please come inside!", "beautiful Japanese play!". In mijn hoofd klonk het alleen maar als "Gaijin money!" en "Kidneys sell well on the black market!". Schoorvoetend stemden we in ("Waarom?!") en liepen we als een rijtje eenden het barretje in. We werden naar een achterzaaltje geleid ("Code rood! Code rood!"), waar exact zes stoelen stonden ("Abort abort abort!"). Nadat we waren gaan zitten werd ons meteen gevraagd om de entrance fee te betalen van een tientje. Een beetje bezwaard duwden we het in de uitgestrekte handjes. De enthousiaste Japanse dame die ons in het engels had aangesproken ging het gesprek aan. Waar we vandaan kwamen, wat we in Japan deden. Ik verwachte nog vragen over welke bloedgroep we hadden en of er nog familie op ons wacht, maar die bleven uit. Ze vertelde ons een stuk in het Duits te gaan doen, over de gouden nachtegaal. Super, maar op dat moment was ik een brok zenuwen. "Nog even geduld, we wachten nog op iemand", werd ons gezegd. Die iemand bleek een fotograaf te zijn. De show kon beginnen.

Vanaf dat punt was de avond eigenlijk een aaneenschakeling van 'wtf-Japan' momenten. Het begon met een man en een vrouw die op de accordeon en een rare drumconstructie muziek maakten, waaronder een Nederlands deuntje ('Waarheen leid de weg, die wij moeten gaan, waarom zijn wij hier (op aard)'). Amusant. Vervolgens kwam er een stukje theater met een dame die een deuntje mompelde terwijl ze zich in de superkleine ruimte manoeuvreerde. Ze werd achtervolgd door een enge man die haar uiteindelijk vastgoed, vast bond en... zich begon uit te kleden. Op Susanne's gezicht zag ik de kreet "no ping pong, no ping pong!" terwijl de rest van de groep eveneens verschrikt toekeek. Ik vrat m'n sjaal inmiddels bijna op, maar gelukkig viel het allemaal mee en bleek het een politiek satirisch onderwerp te bevatten (denk ik?). Er volgden een aantal sketches van dezelfde twee personen. Ze waren humoristisch, ondanks de enorme taal barrière. Er kwam nog meer muziek, het Duitse verhaal over de "Nahgtekaru" wat de twee andere Japanners in de ruimte niet leken te begrijpen en toen een dame met een geweldige stem die sprak op een manier die typerend is voor een bepaald district (????). Haar vond ik in ieder geval erg tof. Erg volgde een interessante samenkomst van Ritalin meets LSD meets alternative rock, waarin alle acteurs 'm behoorlijk tripten, waarna dan eindelijk Michelle's favoriete gedeelte volgde: het interactieve stuk. Sommige mensen kregen een makeshift trommel in de handen geduwd waarmee ze de kamer rond moesten paraderen. Paul kreeg 'm als eerst waarna hij bij mij gedumpt werd (dank je, Paul). Als een losgeslagen, volledig neurotische kleuter hebben we op het trommeltje zitten meppen terwijl de rest van de liedjes hun beloop namen. Na afloop probeerden ze ons nog een cd aan te smeren waarna we met veel smoesjes het pand verlieten. Mijn mentale welzijn was inmiddels volledig opgerekt en uitgesmeerd wat ertoe leidde dat ik welgeteld twee mental breakdowns had waar ik zo hard moest lachen dat het overging in huilen.

Ik vraag me af hoe mijn leven er uit zou hebben gezien als ik dit niet had meegemaakt. Zou ik me leeg voelen? Minder bezwaard dan nu, nu ik de wetenschap heb dat dit soort mensen en groepen echt bestaan?

Morgen vertrekken we naar Tokyo. Japan is een rare en vreemde plek. We zullen zien waar het schip strandt.

Jaa, mata ne...?