Dag 14 - Takayama/Hirayu/Matsumoto

Na een lange nacht en een stijve nek, werd het ook voor mij tijd om op te staan. Iedereen verzamelde zich rond 9.15u beneden in de lobby, waar we werden uitgezwaaid door de hotel eigenaresse. Het regende een beetje toen we in het pendelbusje stapten, maar dat mocht de pret niet drukken. Vandaag gaan we naar het kuuroord! Wat een feest. We werden door de pendelbus afgezet bij het busstation, waar we onze overstap moesten maken naar de Nohi buslijn. Deze zou ons, als het goed is, bij de Hirayu onsen brengen. Hopen we.

Iets wat ik overigens ben vergeten te vermelden is de geur van Japan. Op veel plekken waar we lopen is er een heel typerende geur die in de lucht hangt. Ik vind het te vergelijken met soya, en soms gewoon met natte rijst. Vooral in de natuurgebieden wordt je overspoeld met de geur van groen. Het ruikt anders dan de bossen in Nederland. Misschien ben ik gewoon wat meer geur gefixeerd dan anderen, maar het was iets wat me opviel. Overigens ben ik ook blij te vermelden dat ik brood heb gevonden die niet naar suiker smaakt en tot nog toe het dichtst in de buurt van 'normaal westers' brood komt. Hulde!

Anyway. Busstation! We pakten een bus, waar we met een gebrekkige mengeling van Engels en Japans aan de bestuurder probeerden te vragen of hij ook langs de Hirayu Onsen kwam. Hij knikte, telde ons in de bus zelf nog eens na en voor we het wisten gingen we op weg. Over de bergen en door het woud gaan wij naar Hirayu toe. Letterlijk.

Eenmaal in Hirayu is het letterlijk bergen waar je ook kijkt. Omdat het herfst is zijn de meeste bomen mooi verkleurd wat zorgt voor een prachtig effect. De zon staat net goed op de berg wat ons een prima zicht verschaft. Om te beginnen dumpen we onze backpacks in een locker, waarna we richting Hirayu Otaki gaan, een enorme waterval. De weg er naar toe is steil en niet zo lang. Het levert wat mooie foto's op terwijl we langs de rivier klauteren over stenen en langs bomen. Uiteindelijk komen we aan bij de waterval. Eerlijk, het is net een plaatje. Ik kan het niet laten en klauter naar beneden om even aan het water te voelen. Kouuuuud, maar super puur! Susanne komt met het idee om ook nog even bij de 1000 jaar oude boom in de buurt te gaan kijken. We stemmen allen in en gaan op pad.

We komen aan op een kleine camping waar we letterlijk de berg op worden gestuurd. Er gaat een klein, steil paadje rechtop de berg op, waarna het wegkronkelt tussen de bomen door. Susanne en Michelle nemen een andere route. De avonturiers maken hun weg naar boven en kunnen het niet helpen zo nu en dan te moeten pauzeren want oef... Die Nederlandse logge lijven de berg opsjouwen is nog een heel fenomeen. Marco loopt voorop en lijkt als een ware berggeit nergens last van te hebben (of hij ademt op een dusdanige frequentie dat wij het niet horen?). Uiteindelijk komen we boven aan en nou. Het is inderdaad een boom. Hij is dik en lang, en ik gok dattie inderdaad best oud is. Of het de trip waard was? Eh. Laat ik dat in het midden houden. Susanne en Michelle komen iets later aan. Dan is het nog zaak erachter te komen hoe we terug naar beneden moeten.

Ik ga dit keer vooruit als een soort scout, en stuur de groep en bericht als de kust veilig lijkt. Deze route is 2km lang, en we gaan er vanuit dat die niet zo steil is als de anderen. Het valt inderdaad mee, met uitzondering van hier en daar een uitstekende rots of tak. Met Boeddha's gratie (ofzo) halen we het einde van het pad! We doen allemaal een vreudgedansje (niet) en bewegen ons terug in de richting van de bus terminal. Op onze weg ernaartoe passeren we een onsen welke we besluiten te bezoeken.

Hirayu no mori is een publieke onsen met buitenbaden, welke uitzicht bieden op de prachtige omgeving. Weer vindt het 'gaijin fenomeen' plaats, ofwel: we worden flink aangestaard. Eenmaal in de onsen is het genieten van de verschillende baden die allemaal net zo hard naar zwavel stinken. Er ging een meisje tegen de vlakte door (waarschijnlijk) de hitte, dus ik heb een beetje m'n zusterskills mogen laten zien (lees: "uhh gaat het.. Drink wat.. Heeft u suiker.. Ehhh kalm aan"). Van het personeel kreeg ik drie zakjes met badzout, wat wel weer tof is. We hebben allen wat te snacken gekocht en besloten in Matsumoto wat te gaan eten.

Het wachten op de bus duurde maar en daar was hij dan eindelijk. Echter mochten we niet instappen. Schijnbaar was er met onze bus iets aan de hand. De chauffeur belde gehaast met.. een andere chauffeur? Of we toch mee konden? Gelukkig wel! De rit duurde zo'n 2 uur in het donker langs diepe dalen en scherpe bochten in de bergen, het was vrij ontspannend. Eenmaal in Matsumoto aan gekomen, wat groter was dan gedacht, was het tijd voor de volgende quest: zoek het hotel.

Op de map leek het hotel vrij dichtbij. Zeven minuten lopen. Goed te doen dus, zelfs met backpack. We volgden gestaag Marco's richting aanwijzingen, waar we eigenlijk al meteen de mist in gingen. Ik vertrouwde het niet en heb een voorbijganger aangesproken die ons vertelde dat we inmiddels buiten de map waren. Tof, terug naar het station dus. Vanaf daar toch nog maar een paar keer de route gevraagd en voila! Al snel doemde de Matsumoto Yorozuya op. We dumpten zo snel mogelijk de backpacks, trokken in onze kamers en kwamen even tot rust. De maag knorde, want het was inmiddels bij negenen. Dus naar de main square waar we op zoek gingen naar een restaurant waar iedereen trek in had. Martine was in de bus wat wagenziek geworden en had dus alleen maar trek in zout, westers voedsel, wat de zoektocht al snel tot een einde bracht bij een Italiaan. We aten wat (schransfestijn is zacht uitgedrukt), en keerden weer terug naar het hotel. Ik slaagde er weer in om me weer van de groep af te zonderen en half verdwaald te raken door een groep dronken Japanners, maar uiteindelijk kwam alles op z'n pootjes terecht. Morgen cultuur snuiven.

Jaa, mata ne!