Welkom in Japan!

Na bij de gate te zijn gefouilleerd (geen idee waarom ze mij moeten hebben), wachten tot we mogen boarden. We zit in een wachtruimte waar ze aan het verbouwen zijn, dus we hebben een prachtig achtergrond geluid te verduren. Gelukkig mogen we binnen enkele momenten het vliegtuig in. Zenuwen! Vanaf dat punt gaat alles snel. Iedereen settled zichzelf voor de reis en probeert het televisie schermpje voor hen uit. Dat kost wat moeite, maar dan duurt het wachten tenminste niet zo lang. En dan is het zover! Er zit beweging in. We stijgen zonder problemen op. Het merendeel van de stoelen om ons heen is leeg, met hier en daar een verstrooid uitziend Japans stelletje of westerse zakenman. Marco heeft twee lege stoelen naast zich, ofwel: die pik ik mooi in zodat ik uit het raampje kan turen. En dat bevalt goed.

Na slechts twee uur aan boord krijgen we al een hoofdmaaltijd voorgeschoteld. We hebben de keuze uit "de Japanse maaltijd, die bestaat uit geroosterd varkensvlees, omelet en rijst" of "de westerse maaltijd die bestaat uit kip en aardappel". Die keus was niet al te moeilijk gemaakt. Voor vliegtuigvoedsel niet eens zo slecht te verteren. Het is mijn eerste keer zo lang vliegen, en mijn eerste keer in economy comfort. Ik heb dus een beetje ontdaan mijn verfrissingsdoekje aangenomen, de gezouten nootjes, de enorme hoeveelheid drankjes die je wordt aangeboden... Laten we het erop houden dat ik me de koning te rijk voelde.

Dat gevoel duurde ongeveer tot dat de lichten in de cabine uitgingen omdat mensen wilden gaan slapen. Ik ben... niet gemaakt voor slapen op reis. Ik kan zelfs in de auto niet slapen. Ik heb dus gewoon muziek geluisterd, een Japanse taalcursus gedaan via het televisie schermpje en een tetris-marathon gehouden uit pure onmacht. Ondanks alles vloog de nacht voorbij (krijg ik extra punten voor woordgrappen?) en werd het al snel weer licht, mede dankzij enkele over enthousiaste medepassagiers die maar wat graag de schuifjes van de ramen open wilden hebben om "de zonsopgang te bekijken". Met uitzondering van de ene mafkees die er voor koos om 's nachts met de flitser op zijn camera twee foto's te maken.

Dus, ochtend. Om zeven uur lokale tijd kregen we ontbijt. Wie begint de dag nou niet met gebakken aardappelen, groenten in tomatensaus en aanmaakomelet? Marco was inmiddels over z'n nek gegaan, Martine en Paul zaten een partijtje in hun eten te roeren terwijl Susanne en Michelle verduft voor zich uitkeken. Ik vond de aardappeltjes wel lekker eigenlijk, maar heb toch liever de oude vertrouwde cracker.

Ongeveer een half uur voor we gaan landen zie ik uit mijn ooghoek een man en vrouw samen het toilet hokje in gaan, waarna we in de groep luidkeels bespreken waarom ze dat dan niet 's nachts hebben gedaan. Eer dat de mile high club flyers het hokje verlaten staan er vijf mensen te wachten. Dan is het toch echt tijd om te landen en moeten we allemaal onze plaats innemen. We breken langzaam door het wolkendek en WAUW. Daar is dan Japan. Bergen, rivieren en heel, HEEL veel huizen. Het is onbeschrijfelijk hoe bijzonder dat was om te zien. Na een wel heel hobbelige landing op Fukuoka airport was het weer tijd voor formulaire rompslomp, ofwel: vliegtuig uit, paspoort bij de hand en een customs declaration forum en immigration form in het gelid. Ik word door de dame die me helpt naar de verkeerde balie verwezen waardoor ik eventjes wijfelend in het midden van de hal blijf hangen. Ik loop door naar balie twaalf (in plaats van negen, die hartstikke leeg is). De meneer daar helpt me verder, maar spreekt geen woord Engels. Ik handig hem alles in een pakketje over, hopende dat hij er uit pakt wat hij moet hebben. Hij neemt z'n tijd, praat wat door met z'n collega en wuift dan een beetje naar me. Of ik in de camera wil kijken en m'n vingers op de magische plaat wil leggen, gok ik zo. Om de kalmte te bewaren doe ik dat en loop even later rustig verder.

Twee vrolijke labradors besnuffelen ons zodra we in de bagagelobby staan, drugshonden natuurlijk, maar alsnog zijn het mooie beesten! We zijn een van de eersten. De bagage is schijnbaar in orde want we mogen gelijk doorlopen. In de aankomsthal wordt je al meteen doodgesmeten met kleurtjes en vrolijke tekeningetjes die in Nederland waarschijnlijk zouden worden aangemerkt als over overbodig. We gaan naar het toilet, eentje die waterval geluiden produceert en een straal water in je gat spuit. Na daarvan te zijn bekomen toch maar even geld pinnen, want dat is wel zo handig. Daarna moeten we richting het hotel. Gelukkig rijdt er een shuttle bus (die dus gratis is), waarna we een metro kaartje kopen en de metro naar Hakata nemen. Op het station is het zoeken naar de juiste gate, welke niet wordt gevonden. In plaats daarvan loodsen we onszelf op de een of andere miraculeuze wijze in de goede richting. Het Hakata Green Hotel is... kosher. De buitenkant zorgt bij mij voor vraagtekens, maar de binnenkant is luxueus. Het personeel is vriendelijk maar spreekt weeral geen woord Engels en hangt aan Marco's lippen als hij in haastig Japans uitlegt wat we willen. Inchecken aub. Kan pas over een uur. Shit.

We zijn allemaal moe, maar moeten even wachten. Snel even naar de family mart aan de overkant van de straat en wat gekke Japanse versnaperingen kopen. De rest zit te praten terwijl ik snel een update schrijf. Maar we mogen nu toch inchecken.. Zit al dik een uur te schrijven. Yessss!

Update : iedereen mag inchecken behalve ik. Mijn kamer is nog niet schoon. Nu in de lobby tussen de hordes Japanners en toeristen aan het wachten op de sleutel van m'n kamer... Moe!

Update 2: We hebben net een uitje geknapt. Nog steeds brak, maar we gaan richting de yatai (etensstalletjes) waar Fukuoka zo bekend om is..