Dag 4 - Nagasaki/Aso

Om half zeven ging bij mij de wekker, waarna ik met moeite uit bed stommelde. Het ritme zit er inmiddels al een beetje in, maar half zeven blijft vroeg. Om vijf voor zeven stonden we allemaal beneden in de lobby met slaperige oogjes. Leuk om te vermelden is misschien dat Marco en ik de enige brave gaijin waren die de hotel review hadden ingevuld. De clerks bij de receptie waren uiterst vriendelijk en behulpzaam. Over het openstaande bedrag voor het ontbijt van gisteren (1,200 yen) werd niks gezegd. Gratis voedsel betekent blije Nederlanders, moeten ze hebben gedacht. De taxi's stonden al op ons te wachten. Susanne, Michelle en Marco gingen samen in de ene taxi, ik, Paul en Martine in de andere. De taxichauffeur was een man op leeftijd die desondanks onze enorm zware backpacks in de koffer achterbak hees. Japanners rijden links, dus de auto indeling is andersom dan de westerse auto's. Ik mocht voorin, dus ik voelde me een beetje alsof ik mocht rijden. Als dat echt zo had geweest hadden we nu waarschijnlijk op een klein Japans begraafplaatsje gelegen, maar gelukkig hadden we gewoon een capabele chauffeur. Het begintarief was 510¥, en uiteindelijk hebben we 910¥ betaald (gesplitst door drieën). Op Nagasaki station was het simpelweg een kwestie van onze railpass laten zien en naar de trein lopen. Nadat we een klein ontbijtje uit de supermarkt hadden gehaald, of course.

De eerste trein zou ons bijna terugbrengen naar Hakata, hoewel de mogelijkheid tot sightseeing in de wagon waarin we zaten vrij lastig was. Op Tosu zijn we overgestapt op de shinkansen, waarna we op Kumamoto stoppen om weer over te stappen. De shinkansen is zoals de thalys, gemaakt om snel te gaan. Het staat in Japan ook wel bekend als de bullet train. Dat 'schiet' wel lekker op dus (/wordt neergeschoten voor verschrikkelijke woordgrap/). Op Kumamoto moesten we overstappen op een commuter train, ofwel een trein waar je niks hoeft te reserveren en wat een beetje vergelijkbaar is met ons metrosysteem. Alles verliep verrassend soepel, maar we vroegen ons allemaal wel af hoe we het zouden rooien zonder Marco als onze tolk. Ik gok op 'niet'. In m'n eentje zou ik waarschijnlijk nu al bij de yakuza zitten (de Japanse maffia waar we eigenlijk niet over mogen praten).

Aso lijkt in de reisgids weinig te bieden, behalve dan een enorme krater waar we momenteel waarschijnlijk niet eens bij mogen omdat er een level 2 waarschuwing is afgegeven in verband met eruptie gevaar (wat waarschijnlijk lariekoek is en vooral voorzichtigheid vanwege de eerdere uitbarsting op dat eiland nabij Tokyo). Overigens, wellicht is het jullie bekend dat er tijdens ons verblijf een tyfoon voorbij Japan raast. Gelukkig voor ons zijn de effecten daarvan niet echt merkbaar ten westen van het land waar wij nu zitten. Vooral de zuid- en oostkust (waaronder Tokyo) zijn aan de gevolgen onderhevig. Behalve af en toe een rukwind hebben we vrij prachtig weer. Zon, gemiddeld 25 graden... Goed te doen dus.

Eenmaal in Aso bleek het station ongeveer in the middle of nowhere te zijn, wat erop neerkwam dat we een eindje moesten lopen. Heuvelopwaarts. Zo'n 15 a 20 minuten later arriveerden we bij ons hotel waar we werden begroet door een oud, Japans dametje bij de deur van een grote ryokan (officiële Japans 'huis', iets luxe uitvoering). Eenmaal binnen gingen de schoenen uit en liepen we op sokken verder. Bij de balie was het even wat gehannes betreffende taxi's en inchecken, maar met gemak werden er twee taxi's besteld die ons niet veel later kwamen ophalen. We gingen immers nog steeds op bezoek bij Aso-san, zoals de grote vulkaan liefkozend wordt genoemd door de nihonjin (japanners). We zouden met de taxi naar Aso Station gaan, en vandaar de pendelbus nemen. In de taxi had ik een amusant gesprek met de chauffeur in zeer gebrekkig Japans, wat er weeral op neerkwam dat de beste man ons allemaal erg knap vond. Vriendelijk, maar goed. Beetje awkward. Op het station van Aso kozen we ervoor te lunchen, wat weer erg veel was, maar ook erg lekker. Martine heeft het niet zo op rauw ei, maar in elk gerecht wordt ze er door achtervolgd. Welkom in Japan. :D Na de lunch hebben we de bus gepakt welke ons naar de geosite rond de vulkaan bracht. De krater was niet te bezoeken ivm de huidige staat waarin hij giftige stoffen spuugde. Gelukkig was er genoeg te doen en te bekijken. We hebben wat rondgelopen door het omliggende landschap en ik besloot een berg te beklimmen. Nou ja, fikse heuvel? Ik ben er trots op, wat het dan ook was. Na de wandeling werd ik nog door een sprinkhaan aangevallen, tot grote vreugde van mijn lieve backpack genootjes. We zijn met de bus teruggegaan naar het station, waar we weeral een taxi pakten. In het hotel kregen we een snelle uitleg hoe we onze yukata moesten aantrekken om gebruik te maken van het badhuis. Leerzaam en leuk, maar ik ben niet zo van het naakt in groepen douchen en baden. Na de uitleg zijn we op zoek gegaan naar wat te eten. Het restaurant dat we vonden was weinig speciaal, maar het eten was er goed. Na een kort bezoekje aan de family mart moesten we er toch echt aan geloven: het badhuis. Uiteindelijk is het allemaal reuze meevallen. Eerst was je jezelf met een paar kommen water, waarna je - als er geen zeep en dergelijke meer op je lichaam zit - je in het hete water laat zakken om te relaxen en te weken. Dat verveelt vrij snel. Na het badhuis hebben we gezellig nagekletst en gesnackt alvorens naar bed te gaan op onze prachtigd futon (een half matras op de grond). Morgen richting Beppu! Daar barst het van de kuuroorden...