Dag 11 - Kyoto

De tyfoon is ons gisteravond gepasseerd op een uiterst subtiele manier, we hebben er namelijk vrijwel niks van gemerkt. De planning van vandaag was een bezoek aan Nara, begeleid door een gratis (!!!) Engelse gids waar we de avond van te voren nog voor hadden gebeld. Om in Nara te komen moesten we een klein uurtje reizen via de trein. Nara is een stad opgericht in 710, waarna het al snel een centrum van boeddhistische tempels werd. Veel van deze houten gebouwen zijn getroffen door natuurgeweld en civiele oorlogen, maar een enkeling heeft alles overleefd. Dit maakt dat in Nara sommige van 's werelds meest oude, houten gebouwen staan. De meeste tempels zijn echter replica's.

Eenmaal in Nara aangekomen staat ons een dame van middelbare leeftijd op te wachten. Ze introduceert zichzelf met haar voornaam, maar omwille van hoe ontzettend geweldig ze was zal ik naar haar refereren als Tachibana-sama (achternaam + honorifix). Tachibana-sama sprak gebrekkig Engels maar kon zich goed verstaanbaar maken. Ze leek oprecht interesse te hebben in waar we vandaan kwamen, hoe onze cultuur in elkaar stak en nog belangrijker misschien: wat we graag in Nara wilden zien. Na een korte bespreking nam ze ons mee naar de Kofuku-ji tempel met zijn vijf etages hoge pagode. De pagode, die maar liefst vijf keer is afgebrand, stamt uit 1426 en behoort dus alsnog door een van de antiquiteiten van Nara. Ze legde ons bij alle tempels uit wat de gewoonten en gedachtegangen waren achter bepaalde decoraties, of hoe je bijvoorbeeld een donatie doet aan een tempel en een wens mag doen. Tachibana-sama leek het niet uit te maken hoe snel of langzaam we er over deden. Ze nam ons mee de Kofuku-ji tempel in waar een paar massieve boeddha beelden stonden, ieder immens en indrukwekkend. Ze legde uit dat er voor iedere twaalf uur (dag en nacht) een apart beeld was zodat er 24 uur bescherming zou worden geboden aan alle mensen en dieren. Tevens stonden er afschrikwekkende beelden met boze gezichten om de kwade geesten af te schrikken. We gingen door naar de treasure hall, waar verschillende oude beelden van boeddha's en zijn helpers zijn geplaatst. Het oudste beeld (Ashura) stamt uit de 8ste eeuw.

Daarna leidde Tachibana-sama ons door het Nara park, waar herten vrij rondliepen en Paul bijna zijn enkel brak, om naar de Todai-ji tempel te gaan. De tempel staat op de werelderfgoed lijst en behoort tot 's werelds grootste houten structuren. Het bezit een van Japan's grootste boeddha beelden en werd in 752 gebouwd. Natuurlijk is het inmiddels al een paar keer afgebrand, gebroken en vernietigd... De huidige structuur komt uit 1709. Binnenin de tempel staan verscheidene reusachtige beelden, waarvan de Great Buddha Vairocana de grootste is. In 752 werd het beeld gesmolten uit brons, zink en groentewax. Het hoofd is door aardbevingen en vuur verschillende keren losgeraakt. Het huidige hoofd dateert uit 1692. Achter de gigantische boeddha is een gat in een pilaar geboord. Ze zeggen dat wie zich er doorheen kan wringen nirvana zal behalen. Marco voelt zich inmiddels best verlicht, gezien hij de strijd aanging en door het gaatje wurmde. Ik voel me zeer ongemakkelijk bij deze ontwikkeling gezien Marco's eerdere vermoedelijke moordplannen. We werden op de terugweg tweemaal door Japanse schoolkinderen gestopt voor hun schoolopdracht waar ze toeristen dienden te interviewen. Als dank kregen we een origami knutseltje. Erg lief!

Na het bezoek aan de tempel waren we allemaal hongerig en vroegen we Tachibana-sama naar een specialiteit voor Nara, waarna ze ons kamameshi aanbevool. Kamameshi kan vrij letterlijk worden vertaald naar ketel-gekookte rijst. Er zit vlees en groenten in, welke extra smaak geven aan de rijst die door de ketel een knapperig korstje krijgen. Er wordt soep bij geserveerd, tofu, gepekelde en ingelegde groenten, zwarte thee en als toetje een deegballetje met rode bonen pasta. Heerlijk! Tijdens het eten hadden we leuke gesprekken met Tachibana-sama, waar we verschillen in onze culturen bespraken. Desondanks wilde ze toch nog onze gids zijn.

We vervolgden onze weg naar Kasuga-shrine, die vrij centraal in het Nara park lag. De weg er naartoe was vrij betoverend, de verscheidene stenen lantaarns en eeuwenoude bomen gaven het bijna een mythische sfeer. De tempel werd in 768 gebouwd, maar volgens de strikte regels van het shinto geloof omtrent puurheid en vernieuwing, wordt de tempel iedere 20 jaar afgebroken en opnieuw gebouwd identiek aan zijn voorganger.

Inmiddels was het al bij vieren, en dus tijd om te gaan. We namen een foto met de groep en Tachibana-sama waarna we weer richting het treinstation gingen. We gaven Tachibana-sama een paar klompjes mee en bedankten haar om vervolgens te vertrekken. Terug in Kyoto aangekomen werd het toch ook weer tijd om te gaan eten en zijn we, als de cultuurbarbaren die we zijn, de McDonald's in gedoken. Michelle heeft een vreemde obsessie met friet, schijnbaar. We aten wat (verrassend genoeg smaken de hamburgers van de Mac in Japan net zo naar karton als in Nederland) en liepen door naar de overkant van de weg waar het karaoke centrum zich bevond! De twee uur die we daar doorbrachten zal ik verder niet toelichten om de arme kinderzieltjes te sparen.

Eenmaal terug in het hotel maakten we er een kort avondje van. Iedereen was moe en (misschien) ook een beetje aan wat eigen tijd toe. Ik keek een Japanse film waar ik geen ruk van snapte tot ik uiteindelijk ook maar gewoon ging slapen.

Morgen gaan we naar Takayama, een bergdorpje. Agrarisch arm, maar rijk aan hout en houtbewerkers. We gaan het meemaken.

Jaa, mata ne!