Dag 3 - Nagasaki

We begonnen de dag met een ontbijtje in het hotel omstreeks half negen. Het ontbijt was een verrassende mix van westerse en Japanse producten. We hebben hier natuurlijk gretig gebruik van gemaakt. Ik was dapper genoeg (of stom genoeg) om 'natto' te proberen. Ik had van Marco begrepen, die al eerder in Japan is geweest voor een studie, dat natto een populair ontbijt is voor Japanners en dat het bovendien ERG gezond is. Dan kan ik niet achterblijven natuurlijk! Wellicht vergeet ik nu alleen te vermelden dat natto gefermenteerde bruine bonen zijn. Het slijm druipt er letterlijk overheen. Ja, dat klinkt overheerlijk. Zonder enige twijfel stak ik een hapvol in mijn mond. In eerste instantie smaakte het naar... hele oude kaas? De nasmaak deed me echter een beetje aan zweterige schimmelsokken denken. Natto is niet aan mij besteed ben ik bang.

Na het ontbijt zijn we naar de boot gelopen om naar Gunkan Jima te gaan: Battleship Island. Het eiland wat in de jaren 1950 als voornamelijk koolmijnerij uitgroeide tot een bloeiend en productief 'eilandje' met meer mensen opeen wonend dan in Tokyo, ligt er inmiddels stil en verlaten bij. Nadat het inwinnen van kool steeds moeilijker bleek liep het eiland langzaam leeg tot het uiteindelijk niet meer bewoond werd en in verval geraakte. Het eiland heeft zijn naam verkregen door zijn vorm: het lijkt namelijk op een beroemd Japans battleship genaamd Tosa. Pas sinds kort is Gunkan Jima opengesteld voor publiek. De bootreis er naartoe was vermakelijk, hoewel ik ben bestempeld als onaardig persoon door de groep omdat ik hard moest lachen om een kind dat moest overgeven. Het klonk nu eenmaal grappig. Ik zeg geen sorry. Op het eiland zelf werden we rondgeleid door een haastige gids die geen woord Engels sprak. Gelukkig hadden we een Engelstalige map en konden we met enige fantasie ons eigen verhaaltje in elkaar knutselen. We zijn zelfs nog op de foto geweest als groep. Ik voeg de foto toe. Uitdaging: wie op de foto als eerste een gaijin (buitenlander) vindt wint een internet-highfive.

Op de terugweg leek het ons leuk om achterop de boot te zitten, waar je 'buiten' zit. Ik zat volledig in de splash zone en ben zo ongeveer half verdronken, tot groot vermaak van de groep. Van je vrienden moet je het hebben.

Na ons in het hotel te hebben opgefrist zijn we richting Dejima gelopen. Onderweg er naartoe kwamen we door een volledig Chinese straat waar we wat snacks kochten alvorens een 7-eleven in te gaan en nog meer snacks te kopen. We geven de term snoepreisje een heel andere betekenis, dacht ik zo. Zo stonden we dus met armenvol rotzooi en onbegrijpelijk voedsel voor de ingang van een oude Nederlandse 'nederzetting'. Dejima is een klein eilandje dat in 1634-1636 werd gebouwd door het Japanse shogunaat om de evangeliemissie van vele Portugezen die in Japan aanwezig waren tegen te gaan (degene die mijn vorige blogpost hebben gelezen weten waarom die Portugezen er waren). Alle Portugezen werden op het eiland geconcentreerd. Desondanks ging de verspreiding van het Christendom in het geheim verder, wat er uiteindelijk toe leidde dat de Portugezen in 1639 werden verbannen uit Japan (in de Edo periode groeide het christendom uit tot een taboe). De Nederlanders die toendertijd al in Japan woonden en hun handelspost op het eiland Hirado hadden, vertrokken twee jaar later gedwongen naar Dejima om daar hun nieuwe handelspost te vestigen. Tot 1853 werd het door de Nederlanders gebruikt om met hun VOC schepen handel te drijven met de Japanners. Dejima stond vanaf dat moment bekend als het handelsvenster met de westerse wereld, gezien het Japanners verboden werd met het buitenland handel te drijven. De VOC schepen mochten daarom niet aanmeren aan de pier van Dejima, maar in plaats daarvan werden met sloepen de materialen aan wal gebracht. Omslachtig, maar het heeft jarenlang gewerkt. In de nederzetting was alle historie nog goed zichtbaar. De huizen stonden er vrijwel allemaal nog in hun oorspronkelijke staat. Het was erg leuk en leerzaam om doorheen te lopen!

Vervolgens zijn we, met de tram, richting Nagasaki station gegaan om de treinplaatsen van morgen te reserveren. Op Nagasaki station bleek het regelen van treinkaartjes nog lastiger dan gedacht, zeker omdat onze reisgids een reistijd van 2 uur aangaf, terwijl de clerk toch echt aangaf dat we er maar liefst 4 uur over zouden doen. En dat we om 7:20u de trein moesten hebben. Au. Na we alles geregeld hadden (lees: nadat Marco en Susanne alle mogelijkheden hadden uitgepluist) gingen we op zoek naar een postkantoor. Met Marco's magische, beautiful gaijin gezicht slaagde hij erin een Japans meisje te strikken die ons (verdomd) ver de weg wees door met ons mee te lopen (!!!). Iedere rationele Nederlander zou hebben gezegd "en, hier rechts, vraag het daar nog maar eens", maar deze Japanse gastvrijheid was een verademing om mee te maken ook al was iedereen er een beetje onthutst door. Postzegels gekocht. Gepind. En weer door!

Het plan was om de berg Inasa te bezoeken. Met de bus zijn we vrijwel voor de deur afgezet. In de bus had 'Maiko-san' een Japanse fanbase verzameld van high school meisjes, die helaas in mijn nek zaten te kwijlen. We stapten uit, waarna we met de kabelbaan de berg op werden gehesen. Het uitzicht was waanzinnig! De berg biedt een perfect uitzicht over Nagasaki. We hebben in het restaurant gegeten bij het enorme raam, waar de in de nacht verlichte stad prachtig te zien was. :-)

Het was al donker toen we teruggingen met een zeer enthousiaste buschauffeur, maar werden gelukkig dicht bij het hotel afgezet. Susanne en de rest (met uitzondering van mij, Marco en Paul) wisten voor morgenochtend twee taksi's te regelen naar het treinstation. Paul en Marco checkten voor de zekerheid de tramtijden terwijl ik niks bijdroeg en gewoon de supermarkt indook. We hebben alles nog even met z'n allen doorgesproken in Michelle en Susanne hun kamer waarna we ons klaarmaakten voor de nacht.

Morgen weer vroeg op om naar Aso te reizen... Een 4 uur durende trip waar we drie keer voor moeten overstappen. Maar dat moet goed komen!

Jaa, mata ne!