Panne

M'n dag begint vrij laat om 8 uur. Ik ben als enige wakker in huis (echtgenoot kwam om 7 uur uit nachtdienst en slaapt, 15 jarige zoon slaapt ook). Ik maak stilletjes een ontbijt en zoek minstens tien minuten door alle kastjes waar ik in vredesnaam een bord kan vinden. Na m'n toast naar binnen te hebben gewerkt en een glas verse boerenkool-bessen sap (van Belinda) in m'n keel te hebben gegoten ga ik via de achterdeur richting de zoo. Zodra ik de tuin verlaat ben ik eigenlijk een soort van in shock. Ik zit midden in een… parkje? Ik weet niet eens hoe ik het moet noemen. Overal zijn vogels. Een twintigtal (!) kaketoes vliegen schaterend door het sprinkler systeem van de golfbaan. Verdwaasd loop ik een beetje rond alvorens m'n weg te vinden naar de autoweg. Die moet ik volgen om bij de zoo te komen. Uiteraard is er weer geen voetpad dus Crocodile Kimdee klautert haar weg door het struikgewas. Ahum. Na drie kwartier als bosjesman te hebben gefungeerd kom ik bij de ingang naar de zoo. Meteen bekruipt me al dat ‘oh jaaa’ gevoel. Fran heeft me een 25% korting bon meegegeven die ik in m'n knuistje geknepen houdt. Eerst kom ik een fietsen verhuur standje tegen en.. Eh. Ja! Ik wil graag als een mafkees door de dierentuin fietsen. Duh. Dus ik huur een fiets, zie dat er alleen nog een veel te stoere mountainbike is en wordt spontaan gebombardeerd tot de nieuwste bmx rijder op het parcours des levens. Helmpje op en gaan (leuk feitje: fietsen zonder helm kost je $300). Daarna koop ik een ticket en is het een kwestie van hard gaan. M'n ticket is morgen ook nog geldig dus morgenochtend ben ik weer van de partij! Ik kies er voor om nu vooral zoveel mogelijk te ontdekken wat met zo'n mountainbike best lukt want er zijn veel onverharde stukken door stukken bos waar je hard door heen kan racen. Leuk! Ik veroorzaak bijna een dodelijk ongeval (overdrijving) als ik omkeer en een andere fietser zo schrikt dat hij z'n remmen volledig inknijpt en.. Nou, ik denk dat hij geen nageslacht zal produceren. Anyway. Ik fiets rustig verder (dikke doei) en kijk wat rond. Dat doe ik zo'n vijf uur want ik heb het naar m'n zin en vergeet de tijd. Ik besluit dat ik nog even naar de oude gevangenis van Dubbo wil, want dat is ook een toeristische plek schijnbaar. Helaas rijden de bussen maar eens in het uur en moet ik de trip naar morgen verplaatsen. In plaats van de gevangenis ga ik dus naar het station (ook met de bus) om m'n tickets van morgen te regelen. Ik moet om 2 uur aanwezig zijn alvorens we met de trein richting Katoomba gaan. Sspppaannend. Eenmaal terug in de ‘main street’ van Dubbo kom ik tot de treurige ontdekking dat ik geen restaurantje kan pakken omdat de laatste bus om 5 uur rijdt. Overigens, in de bussen hier kennen ze de Opal card helemaal niet. De buschauffeur keek vol verwondering naar het gekke kaartje dat ik aan hem gaf voor zich luidkeels af te vragen wat hij er mee moest doen. Goed, terug naar Kim in de stad. Belinda biedt aan me op te pikken omdat ze net uit haar werk komt. Ik neem haar aanbod aan en vraag om advies voor plekken om te eten, waarna ze voorstelt dat ik vanavond weer gewoon aanschuif. Ze heeft nog wel een meeting en is om 7 uur pas weer thuis, maar het moet geen probleem zijn (echt, ik weet niet hoe ze het klaarspeelt). Ik ga nog even als een dooie op m'n kamer zitten om m'n blog bij te werken. Morgen vroeg op om nog zo veel mogelijk te doen! Als Belinda eenmaal thuiskomt maakt ze een heerlijke thaise groene curry waar ik echt heel erg blij mee ben want om nou elke dag snacks uit de Woolworth te eten is ook niet alles. We eten samen en drinken wijn, praten gezellig wat af en ja. Ik heb het echt super naar m'n zin in Dubbo!

De volgende ochtend sta ik om 7 uur op en word ik even later door Belinda opgepikt en naar de zoo gebracht. M'n kaartje is vandaag ook nog geldig dus: Lucky! Ditmaal heb ik m'n gopro meegenomen om weer op de mountainbike te kunnen crossen en tenminste bewijs te hebben dat ik dat ook echt heb gedaan. Belinda heeft me nog een tip gegeven om de homestead dichtbij te bezoeken waar een ‘oud’ huis staat. Alles wat in Australië oud is is in Nederland (en de rest van de wereld) vrij jong. Als je m'n eerdere blogs hebt gelezen weet je dat pas in het begin van 1800 de eerste settlements van Europeanen begonnen te komen.

Ik spendeer een groot gedeelte van de ochtend in de zoo, waarna ik de mountainbike leen en het park verlaat om richting homestead te gaan. Als ik ooit weer naar Australië ga, en dan vooral de out back, neem ik een fiets mee. Wat heerlijk! Ik rijd een tijdje en besluit iets om te gaan. Ik kom bij een oude brug en drink even wat voor ik naar de homestead ga. Daar kijk ik rond en besluit te lunchen. Ze hebben iets wat een Dundullemal tasting platter heet, wat feitelijk bestaat aan een enorme lading aan kleine hapjes inclusief groene olijven en gedroogde tomaten (speekselproductie op maximum powerrrrrr). Omdat ik nog even wil douchen voor ik met de trein ga besluit ik op tijd te vertrekken. Ik ben nog niet eens goed en wel over de eerste heuvel of… pssshhflpflpflpflp…! Euh, wat? Ik fiets stug een stukje door tot ik besef dat het geluid van mij af komt. Mijn fiets wel te verstaan. M'n achterband is super plat. Je zou denken: ach, dat wordt lopen. En ja, dat klopt. Maar dit is Australië. Een stukje lopen duurt hier een uur (van de zoo naar het huis van Belinda duurt al een uur, laat staan waar ik op dat moment was). Dus domweg met een platte band doorgefietst tot ook m'n ketting eraf schoot en ik toch echt moest lopen. Gelukkig waren de medewerkers van de zoo niet boos en boden met zelfs koud water en ijsjes aan. Jammer genoeg had ik haast en moest ik er toch echt vandoor. Zo snel als ik kan ben ik richting het huis van Belinda gegaan. Dat is gelegen aan een golfparcours. De Crocodile Kimdee kwam in me naar boven dus ik ben heel stout over het hek gesprongen en dwars door de baan gelopen (geen golfballen tegen m'n hoofd gehad gelukkig). Ik kom zonder problemen aan bij het huis van m'n host en pak m'n spullen met nog tien minuten speling. Ik ben echt blij dat ik m'n backpack gisteren helemaal heb ingepakt en niet heb gelaten voor vandaag. Belinda pikt me op en ik zeg nog even dag tegen de twee hondjes. Om twee uur komen we aan op het station waar ook wij afscheid nemen. De dame achter de balie is heel vriendelijk (niet) als ik m'n boekingsnummer doorgeef en ze geeft me snel m'n ticket. Ik koop nog snel even wat in het restaurantje gezien ik weer dik vijf uur in de trein zal zitten en ik niet wil omkomen van de dorst. In de trein dump ik m'n backpack zo snel als ik maar kan en ga als voor dood op m'n stoel zitten. De NSW trainlink heeft schijnbaar ook een cafeetje aan boord dus met avondeten wordt het vandaag een rijdend vreetfestijn. Thans, als ik de Indische mensen die achter me zit niet voor die tijd probeer om te brengen. Grrrr. Volgens mij zit m'n survival mes in m'n rugzak… tempting…