Anus del Diablo VS Crocodile Kimdee

In de trein richting Katoomba kom ik een katholieke non tegen waar ik een leuk gesprek mee heb. Ze vertelt me wat over Bathurst (waar zij vandaan komt) en we hebben het over het huidige vluchtelingen probleem in Australië. Ik wist niet dat Australië andere landen betaald om vluchtelingen van hen over te nemen.. Bizar!

Eenmaal in Katoomba wordt ik opgepikt door Cristina, een Argentijnse dame die samen met haar Nieuw-Zeelandse man in Katoomba woont. De weg naar het huisje is verrassend… Eh.. Donker. Eenmaal daar aangekomen ben ik verbaasd over wat een prachtige kamer ik ben toegewezen! Het heeft uitzicht over de bergen en ggzzzzhhh… zzzz…

Okee. Gisteren meteen na aankomst in slaap gevallen. Vandaag vroeg op om de omgeving te gaan verkennen. Cristina is een travel agent en interieur ontwerpster. Ze is vandaag in Sydney voor werk, dus ik kan al mijn vragen stellen aan Denis. Hij is een architect en heeft het huis waar ze nu in wonen ook ontworpen. Hij heeft speciaal voor m'n z'n mountainbike klaargezet (met helmpje) zodat ik richting stad kan om bij het station te checken hoe laat ik de trein moet pakken richting Sydney. En, ik ben eerlijk, ik heb de omgeving een beetje te vlak ingeschat. Holy cow wat zijn die heuvels steil en lang. Ofwel, Kim loopt het grootste gedeelte van de rit puffend naast haar fiets. Off road zijn er weinig paden te begaan, maar om lekker snel over het asfalt te racen geeft ook voldoening. Bij het station vraag ik na of ik al een treinkaartje kan boeken en wordt me verteld dat dit alleen op de dag van vertrek kan. Ik heb officieel een hekel aan het openbaar vervoer in Australië. Eenmaal terug in m'n kamer neem ik een momentje om op adem te komen alvorens ik Denis tegen kom. Ik besluit bij hem te informeren naar eventuele wandelpaden in de omgeving en hij geeft er een paar door. De dichtstbijzijnde is de Devil's Hole. Klinkt aanlokkelijk natuurlijk, dus niet veel later begin ik mijn tocht. Denis vermeldde wel dat het behoorlijk steil kon zijn af en toe, maar dat kan ik wel hebben. Dus loop ik langs het paadje naar beneden tot ik een boomstam tegen kom en me afvraag “is dit alles?”. Eenmaal over de boomstam heen zie ik het pad verder leiden. Ik volg het naar beneden en merk dat de ‘afstapjes’ hier en daar wat euh… hoger worden. Aan weerszijden verschijnen twee rotswanden die langzaam boven me uit torenen. Terwijl ik dieper afdaal wordt het donkerder en donkerder. Hier beneden hoor ik alleen m'n eigen gehijg en hartslag. Ik hoor water kabbelen en klim gestaag verder. Op een gegeven moment kom ik bij een grote steen en een stuk dat te steil lijkt om nog bij het pad te horen. Tijd voor een break! De klim terug is uitdagend maar super leuk. Ik neem aardig wat rust momentjes en als ik eenmaal terug in m'n kamer ben lig ik toch een half uurtje als voor dood op bed. Als ik Denis weer spreek geeft hij me de tip dat het pad eigenlijk nog verder naar beneden loopt. Een andere tip die hij me geeft is over een paadje dat naar een mooi uitzicht leidt. Ofwel: Kim komt uit de comastand en gaat weer richting Devil's Hole. Ik neem eerst het zijpaadje en na wat geklikt en geklauter kom ik bij het meest adembenemende uitzicht wat ik ooit heb mogen zien. Boven op een rotsblok dat over een diep dal hangt bungel ik m'n benen en eet ik een appeltje. Het is een bizarre ervaring die ik niet snel zal vergeten. Ik zou het ook aan iedereen aanbevelen: als je ooit in Katoomba bent… ga richting Devil's Hole! Na nog wat foto's en video's te hebben gemaakt keer ik terug naar de splitsing en daal ik dieper af in het klif. Ik passeer mijn vorige eindstation en laat me van de rotsen zakken, glijden, kruipen of bungelen. Veilig naar beneden komen is in dit soort gevallen moeilijker dan weer omhoog, dus daar maak ik me (nog) geen zorgen over. Weer verwonder ik me over de stilte en rust die hier heerst. Inmiddels hebben de vele rotsen plaatsgemaakt voor honderden bomen. Op dit soort momenten merk ik dat ik best vaak tegen mezelf praat. Zorgbarend. Hoe dan ook, eenmaal ‘beneden’ kom ik een bordje tegen die twee richtingen aangeeft: de kant waar ik vandaan kwam en de kant waar ik heen ging. Er zou echter ook een paadje moeten zijn maar dat ontbreekt. Ik ga eventjes een stukje door en besluit mijn reis af te breken en terug te keren. Het pad ziet er uit alsof het nog een paar km door ga en helaas heb ik vandaag ook nog andere plannen (plus moet ik ook nog eens zien terug te komen zonder m'n nek te breken). Laat ik wel wezen: sinds ik het duivelsgat ben ingegaan is Samsungator in diepe slaap verzonken. Er is absoluut geen signaal hier beneden. Dus, ik maak me uit de voeten en begin m'n terugtocht. Ik voel me spontaan tien kilo afvallen als ik mezelf de rotsen op hijs en na dik een uur klimmen ben ik weer in de semi-bewoonde wereld. Wat een klim maar wat een ervaring! Heerlijk.

In m'n kamer neem ik nog snel even een douche en zorg ik dat ik er weer een soort van toonbaar bij loop, want ik heb een etentje in een heerlijk restaurant vanavond. Denis is zo aardig me te brengen en als ik daar eenmaal aankom ben ik de enige. Ik had vooraf al geboekt, wat nogal moeilijk was omdat het restaurant super populair is, dus ik word al snel naar m'n tafeltje begeleid. De eigenaresse is een Japanse dame die onwijs vriendelijk en lief is. Ze is onder de indruk van m'n paar hopeloze woordjes Japans (“It sounds very natural!” Hahaha, ja vast) en is de rest van de avond meer dan eens in m'n buurt. Ik had online de menukaart al bekeken om tijd te besparen (er zou een grote groep komen, dus ik had maar een uur) en bestel gyoza als voorgerecht en kangoeroe filet als hoofdgerecht met een lekkere rode Shiraz. Het eten is voortreffelijk. De kangoeroe smaakt verrassend veel naar biefstuk. Ik had het al eens eerder op, maar dat is te lang geleden om het me nog goed te herinneren. Hoe dan ook was dit weer een top ervaring. Ik neem een taxi naar huis, die volledig omrijdt en me meer laat betalen dan nodig is (grrr). Thuis fris ik me op en maak ik me klaar voor bed want de activiteiten van vandaag lijken me eindelijk te hebben ingehaald. Ik Skype nog even met het thuisfront (tot drie keer toe) voor ik er een einde aan brei. Ik probeer nog een paar keer de nachtelijke hemel op de foto te zetten maar dat wil niet lukken. In plaats daarvan kijk ik maar gewoon even m'n ogen uit. Nooit geweten dat je met het blote oog zoveel sterren kon zien (als er geen lichtvervuiling is). Wauw!

De volgende dag ben ik weer vroeg wakker maar ik blijf stug liggen tot m'n benen niet meer zo'n zeer doen. Wishful thinking want tja, wat verwacht je. Ik kom steunend en kreunend uit bed, maak een snel ontbijtje met veel te sterke koffie en pak m'n backpack nog eens in. Ik kom Cristina ondertussen tegen die vandaag weer richting Sydney moet. Als ik haar zeg dat ik ook naar Sydney ga biedt ze spontaan aan om me mee te laten rijden. Super tof. Thanks! Voor die tijd ga ik nog een keer terug naar dat waanzinnige uitzicht, gewoon omdat het kan. Ik wil afscheid nemen ofzo. Als ik terug kom lunch ik met een soepje en krijg ik van Cristina nog een stukje banana bread. Een kaketoe vergezelt me op het balkon terwijl ik eet. Ik zou verdorie gewoon naar Australië verhuizen voor al die belachelijke vogels hier (gisteren ook zwarte papegaaien gezien!!).

Nu wacht ik op vertrek. In Sydney overnacht ik nog een nachtje in een airbnb gelegenheid en morgen in het hotel dat door Srprs.me is geboekt. Zaterdag wordt ik opgehaald en vertrek ik weer richting Nederland… het gaat me allemaal veel te snel. Maar ik hoop binnenkort weer eens terug te mogen keren naar Australië!