Busje komt zo

De dag begint vroeg maar goed, ik heb namelijk heerlijk geslapen. Ik heb m'n kleding al klaargelegd en maak een notitie aan mezelf dat ik voortaan nog minder kleding meeneem als ik ga backpacken want tot nog toe heb ik slechts drie verschillende outfits gedragen. Leerzaam voor de volgende keer: heb een minder hoge pet van jezelf op want als je reist kan het je niet verdommen dat je stinkt en drie dagen achtereenvolgens dezelfde kleding draagt. Duimpje omhoog voor verlies van zelfrespect!

Na het ontbijt (Marokkaanse munt thee en banana porridge) haast ik me om uit te checken. Dat duurt even want omdat ik cash heb betaald moet eerst de kamer worden gecontroleerd alvorens ik m'n borg terug krijg. Tof. Als dat is gedaan race ik richting station. De luggage check in gaat net dicht maar geen probleem, des te eerder ben ik weer van de trein als ik al m'n spullen bij me houd. Ik kom aan bij m'n trein en besluit eerst een conducteur aan te spreken. Welke wagon moet ik hebben? De man vraagt me waar ik heen ga. Dubbo, zeg ik. Dan is dit niet de trein die je moet hebben, zegt de trein meneer. Mijn frustratie bereikt al snel een kookpunt als ik te horen krijg dat ik niet alleen voor een verkeerde trein ben geboekt maar ook nog eens gisteren gewoon de trein had kunnen nemen als de… m-mevrouw (ik houd me in) achter de balie haar ogen en meer dan twee hersencellen had gebruikt. Aan de andere kant had ik het misschien zelf ook wat explicieter moeten navragen, want de dame vroeg me maar liefst zeven keer met welke letter m'n achternaam begon om vervolgens alsnog ‘B’ in te voeren. Anyway. Daar sta ik dan. Central Station in Sydney. De trein meneer die voor me staat ziet m'n gezicht in een grimas overgaan en hij neemt me snel mee om het allemaal recht te trekken (m'n gezicht en de treinreis). M'n tickets worden omgezet naar een trein van vandaag. Ik had gisteren 120 dollar betaald voor een treinreis, wat belachelijk duur is, om vandaag slechts 50 dollar te betalen inclusief bagage transfer en busreis. De meneer legt me stap voor stap uit hoe en waar ik moet zijn en verontschuldigd zich nog een paar keer. Inmiddels is mijn frustratie wat gezakt en besluit ik de tijd tussen nu en 12 uur (wanneer de trein vertrekt) te besteden door weer even in Sydney rond te lopen. Ik geef een dakloze m'n yoghurt om in ieder geval nog iets nuttigs te hebben gedaan vandaag en neem zelf een koffie. Nu zit ik te wachten op de trein die over 9 minuten arriveert. De reis duurt een uurtje naar Lithgow waar ik overstap op de bus. Als ik een beetje kan rekenen arriveer ik om 1pm in Lithgow en zit ik zo'n 6 uur in de bus alvorens ik om 7.15pm in Dubbo aankom. Jammer, maar ach. C’est la vie (et la vie est morte).

Uiteindelijk zit ik dik drie uur in de trein, wat op zich niet eens zo erg is. Ik kom twee Nederlandse jongens tegen die op weg zijn naar de Blue Mountains. We praten even wat en ik kom te weten dat ze hier tijdelijk werken (een jaartje) en dan weer terug naar Nederland vertrekken. Leuk babbeltje. Zij gaan uit de trein en ik blijf zitten want ik moet mee naar het eindpunt. Ik rantsoeneer mijn telefoon gebruik om de batterij te sparen. De Blue mountains line die de trein volgt biedt een prachtig uitzicht over het park. Ik kijk nu nog meer uit naar mijn verblijf in Katoomba! Dat zit namelijk midden in die pracht. Tegen de tijd dat de trein in Lithgow aankomt is het half vier. We worden met z'n allen (een stuk of twintig passagiers) in de snikhete bus gepropt en ik kom tot de blijde verassing dat ik bij een raam zit. Joechei! Ofwel, ik heb een paar hele mooie filmpjes en foto's gemaakt. Langzaam veranderd het bergachtige landschap in vlakkere gronden. Koeien, schapen, paarden staan te grazen. Langzaam zakt het zonnetje weg terwijl de bus over de weg dendert. We maken hier en daar een stop in een plaatsje dat uit het niets lijkt op te duiken. En dan weer terug naar de wildernis. Zo rijden we een stuk tot ik opeens vol verbazing m'n gezicht tegen de ruit smijt. De passagier naast me probeert onwillekeurig van me weg te komen terwijl ik onmenselijke geluiden produceer en half kronkelend op m'n stoel zit. Daar zijn ze dan. Wilde kangoeroes. Rustig loungend aan de kant van de weg in het gras. En het zijn er veel. Eerst zie ik ze sporadisch tot ze opeens overal lijken te zijn. Inmiddels wordt het aardig donker en schijnbaar vindt Australië het niet nodig te investeren in straatlampen dus denderen we met 110 km per uur over een pikzwarte weg met hordes kangoeroes aan beide kanten. Erg ontspannen.

Ik kom om half acht aan in Dubbo. Belinda, m'n airbnb host, heeft gezegd me te komen halen en ik zie haar al gelijk staan. Ze is verschrikkelijk aardig en al snel zitten we in de auto. We raken aan de praat en ik kom te weten dat ze een politie agente is. Zo stoer. Zoals ik in m'n post over Mayfield en Newcastle al melde is er een schokbarende prevalentie qua (seksueel) kindermisbruik. Belinda focust zich op deze groep en probeert hen te helpen. Ze is echt heel stoer. Als we bij haar huis aankomen wordt ik wel een beetje ongemakkelijk. Zit ik in Beverly Hills? Maar liefst drie huiskamers, vijf slaapkamers (met ieder hun eigen badkamer), een enorme keuken en een tuin waar je u tegen zegt. En een jacuzzi. Waaaat? Spontaan besluit ik een extra nachtje bij te boeken en Orange te skippen (waar ik morgen heen zou gaan). Daar is toch geen zak te doen. Belinda heeft avondeten gemaakt en ik mag mee eten. We praten gezellig en ik voel me super op m'n gemak. Ze heeft ook twee onwijs schattige hondjes en vooral de waakhond (van 11 maanden) is erg op me gesteld en probeert telkens naar binnen te glippen zodat ik haar kan aaien. Smelltttt.

Belinda heeft trouwens belachelijk veel zelfgemaakte conserven. Ze verbouwt haar eigen groenten en fruit, brouwt haar eigen drankjes (probiotica, ieuw) en kookt ook nog eens super. Na het eten ga ik naar m'n kamer. Slapen. Morgen naar de Taronga Plains Zoo, Dubbo’s meest bekende attractie.