Zon, zee, gestrand?!

Dezelfde avond van m'n laatste blog heeft Fran me met de auto meegenomen de stad in (Newcastle). Ze gaf me adviezen over plekken die ik misschien leuk zou vinden om te bezoeken en nam me mee naar een groot winkelcentrum waar ik een reep (???) sushi kocht. Avondmaal gefixt. Nadien bij thuiskomst het mezelf gemakkelijk gemaakt en een beetje gekeken welke mogelijkheden er waren om zaterdag of zondag richting Dubbo te vertrekken. Ik had al snel een coach gevonden die in de buurt mensen oppikte en rechtstreeks naar Dubbo ging, dus gelijk een mailtje gestuurd. Ik heb op bed gretig gebruik gemaakt van de gratis WiFi die Fran’s airbnb home me aanbood en heb een film gekeken.

De volgende ochtend was Fran al weg toen ik uit bed kwam. Ze werkt in de nabij gelegen universiteit als IT-consulent. Ik had het huis dus weer alleen en heb een rustiek ontbijtje gemaakt met gebakken eitjes en echte bacon. Ik kwam toen ook tot de vreselijke ontdekking dat de coaches naar Dubbo morgen helemaal niet rijden.. Oeps. Dus zo snel mogelijk op zoek gegaan naar een alternatief: met BlaBlaCar richting Sydney en daar de trein pakken naar Dubbo. Top.
Plan is om vandaag naar Newcastle te gaan en langs het strand te lopen. Daar zijn er namelijk genoeg van. Bij de lokale Woolworth m'n Opal card (ov chipkaart) opgeladen en dan wachten op de bus. En ik herhaal nogmaals: wat heb ik een hekel aan het Australische bussysteem. Bussen rijden je voorbij als je niet met je hand staat te wapperen en je kan nergens zien waar je bent of waar je naartoe gaat. Het is eigenlijk gewoon hopen dat de juiste bus aankomt, de chauffeur je ziet en een goede bui heeft en voor je stopt. Buschauffeurs lijken er hier een sport van te maken te stoppen exact waar jij (en de andere passagiers) niet staan. Ik heb al meegemaakt dat een chauffeur stug doorreed en een paar wachtenden letterlijk opsloot in een bosje waar ze doorheen moesten klauteren om bij de deur te komen. Anyway. De bus gepakt en op goed geluk uitgestapt bij een halte die ik Google maps op de mijne leek. Dat lukte een soort van. Ik kwam aan bij de Newcastle Harbour en, ja, het is best een leuk gezicht. Maar als rotterdammert is het niet bepaald indrukwekkend. Voor de lol de ferry gepakt richting Stockton en daar wat rondgelopen om vervolgens de ferry terug te pakken en langs de haven te lopen richting strand. En daar begon ik eigenlijk pas te zien hoe mooi Newcastle is? Wat prachtig gelegen aan de kust.. Opeens vergeet je wat een industriestad het eigenlijk is. Ik beklom een aardige heuvel en heb puffend van het uitzicht staan te genieten. Onderweg kwam ik anders wat ‘in memoriam’ bordjes tegen, vooral van mannen van middelbare leeftijd die aan een hartaanval zijn overleden. Daar. Op de plaats van dat bordje. Okee. Motiverend als je aan het klimmen bent! Ik ben doorgelopen tot ik uiteindelijk bij de memorial walk aankwam. De memorial walk is een verhoogde ‘brug’ aangelegd ter herinnering aan de (onder andere) Australiërs die mee vochten in de eerste wereldoorlog, specifiek gericht op de ‘landing of Anzac’ in 1915, te Gallipolli in Turkije. De memorial walk geeft een prachtig uitzicht op de kliffen van Newcastle. Ik zou hem iedereen aanraden. De gehele wandeltocht van de haven tot de bar beach was sowieso genieten. De lucht was een beetje betrokken maar de temperatuur was rond de 23 graden dus lekker.

Aan het einde van de wandeling wilde ik nog even naar het winkelcentrum van gisteren dus… weer de bus getrotseerd. Inmiddels begon het een beetje te regenen. Warme, zomerse regen zoals we die in Nederland kennen. Ik vond het best lekker! In het winkelcentrum heb ik wat kaarten gekocht en een bosje bloemen voor Fran omdat ze me mee had genomen de stad in. Dus, met een rugzak, tas, bos bloemen en paraplu de bus terug naar Mayfield gepakt. 's avonds heb ik voor ons beiden gekookt en we hebben wat gekletst. Er zou een nieuwe gast arriveren in de avond, maar ik ben voor die tijd al naar bed gegaan. Zoals ik al zei zou ik met BlaBlaCar richting Sydney gaan en m'n ophaaltijd zou al om 7 uur zijn. Ofwel: vroeg naar bed en vroeg weer op.

De volgende ochtend netjes op tijd op, Fran kwam me nog even gedag zeggen wat ik wel waardeerde. Ik ben kort bij haar verbleven maar het voelde erg welkom. Over de omgeving Mayfield… ja die zou ik niet aanraden. Liever gewoon het centrum van Newcastle (of aan de kust). Tijdens de autorit met Fran gaf ik aan dat het me opviel dat er aardig wat daklozen rondliepen. Ze legde uit dat de economie dusdanig aan het groeien was dat bedrijven liever investeerden in groter grondgebied dan meer werknemers… dus, hele bedrijfstakken vallen weg en een boel mensen hebben geen mogelijkheid elders werk te vinden of te verhuizen. Ook de mentale gezondheid van velen in Newcastle en omgeving is erg slecht omdat er recentelijk naar boven is gekomen dat er grootschalig seksueel misbruik van kinderen binnen de christelijke gemeenschap. Dit werd jarenlang niet serieus genomen waardoor aardig wat mensen er een nogal onstabiele psyche aan hebben over gehouden. Het was wel even slikken, bij m'n airbnb host in de auto.
Maargoed terug naar de BlaBlaCar. Ik word om 7.10u in de ochtend opgehaald door een vietnamees koppeltje. Ik word hartelijk begroet, betaal hen en we kletsen wat af als we op weg gaan. De rit duurt twee uur en we kletsen gezellig. Ik word afgezet op station Strathfield waar ik tien minuten op het verkeerde perron sta voor ik doorheb dat ik het andere perron moet hebben. Twee haltes en ik ben er. Central station. Ugh. Ik haast me naar de trainlink company om te vragen hoe ik het snelst in Dubbo kom.
“Oh, I've got one for you,” zegt mevrouw trein. Mooi, denk ik. “Leaves tomorrow,” gaat mevrouw trein verder. Niet mooi, denk ik. Shit. Even naar de bus terminal om daar na te vragen of er misschien bussen gaan? “Furthest I can get you is Orange, love,” zegt meneer bus. Shitfuckshit, denk ik. Gelukkig ben ik flexibel (ik doe aan yoga) en kan ik m'n airbnb host in Dubbo een berichtje doen waarna ze een nacht gelijk annuleert en terugbetaald. Ik zoek een hotel bij het station en voila. Adina hotel. Weer dat stomme creditcard probleem. Nu 200 dollar borg. Holy shit mevrouw zie ik eruit alsof ik van geld ben gemaakt??? Als goedmakertje krijg ik een speciale kamer, zegt ze. Ja vast.

Ik kom aan op de hoogste verdieping van het hotel. Ik zit in een penthouse. Goeie genade. Is dit wat ze geluk bij een ongeluk noemen? De kamer heeft twee verdiepingen met een loft waar het luxueuze tweepersoonsbed staat en een badkamer waar je u tegen zegt. Het uitzicht over Sydney is geweldig. Er is een wasmachine en daar maak ik gebruik van. In de tussentijd ga ik lekker Sydney in om alsnog het beste van m'n dag te maken. Ik bezoek de Chinese Garden of Friendship waar ik heerlijke mellow cream tea drink met Chinese sweets, ik loop door Chinatown (en ben er aan herinnerd dat Chinezen geen manieren hebben, jakkes) en besluit naar de grootste imax bioscoop ter wereld te gaan gelegen aan darling harbour. De film begint pas over een uur dus ik eet wat voortreffelijke parmesan gnocchi risotto en ene lekkere moscato bij een restaurantje en krijg spontaan een dinner show als een stel jongens de boel afzetten en een freestyle dance voorstelling beginnen (met ontbloot bovenlijf, ik herhaal, ontbloot bovenlijf). Daarna naar de film en allemachtig, het scherm is inderdaad belachelijk groot. De film (Batman VS Superman) is wel okee. Ik geniet meer van de sfeer in de bios en kijk m'n ogen uit naar andere mensen. Als de film is afgelopen is het al laat, dus ik hang kort rond op de boulevard waar het een bruisend uitgaanscentrum is voor jongeren, alvorens me weer richting hotel te begeven. Ik ben stiekem heel blij met m'n kamer. Morgen ochtend krijg ik ook ontbijt erbij inbegrepen dus.. Yay. Ik moet de trein van 9.30u hebben dus ik kan het rustig aan doen (maar nooit te rustig). Voor nu: weltrusten!