Nature is calling!

De eerste ochtend in Mayfield Newcastle is vreemd. Ik ben 's nachts meerdere keren wakker geschoten omdat er een trein passeerde met een daverende klap. Om de zoveel uur bedoel ik dan. En jemig. Het is als een soort Cloverfield-geluid dat opeens door het hele huis gaat. Dus een ietwat onrustige nacht, maar om 6 uur kan ik toch lekker tot 9 uur door slapen. Vandaag staat het Kooragang Wetland Rehabilitation Centre op de planning. Wellicht kijk ik of ik tijd en zin heb daarna naar de Fenleigh track te gaan of dat morgen te doen. Het weer is tamelijk onstuimig vandaag. Vandaag slechts 23 graden en in vergelijking met de 34 graden van gisteren is dat eigenlijk wel lekker. Ik begin de dag met een gebakken eitje en bacon op brood en allemachtig wat is dat brood dik gesneden. Ofwel, de helft gaat mee als lunch in de tas. Het blijft een beetje onwennig om in iemands huis rond te lopen… misschien wordt m'n volgende stop wel een gewoon hotel. Ach. Ik drink m'n koffie op en dan ga ik op weg. Crocodile Kimdee on the road!

De wandeltocht naar de bus was al zo'n kwartier. Ik moet toegeven dat er in Newcastle toch wel wat meer… shady people rondlopen. Sowieso natuurlijk een aardig aantal zwervers maar ook gewoon mensen waar ik een beetje ongemakkelijk van wordt. Anyway, ik zie er zelf super intimiderend uit dus ik maak me geen zorgen. De busrit is slechts tien minuten alvorens ik word gedropt bij een McDonald's. Die zijn er in Newcastle ook behoorlijk veel. In een halve kilometer afstand heb ik zowel de KFC, Subway, McDonald's en een grote variëteit aan eethuisjes aangetroffen. Maargoed, terug naar de McDonald's waar IK gedropt ben. Het ligt aan een drukke snelweg en m'n GPS zegt me dat ik moet oversteken om bij de brug te komen die naar het natuurgebied leidt. Gelukkig is een voetganger oversteek waarmee ik me naar de andere kant begeef. Daar sta ik een beetje dom om me heen te kijken want er is geen voetpad niks. Eigenlijk alleen gras en snelweg. Geen weg te volgen naar de brug die ik wel gewoon kan zien. Terug naar de andere kant en richting brug om te zien of daar een oversteekplaats is. Het verkeer raast voorbij. Geen oversteek. Ik twijfel en kijk kritisch terug op mijn skills in het spelletje froghop. Je weet wel, waar je als kikker de weg moest oversteken. Volgens mij heb ik daar te vaak levels over moeten doen dus ik ga weer terug naar de oversteekplaats van eerst en ga naar de kant waar geen voetpad te bekennen is. Hop, door het gras. Langs de snelweg en richting die stomme brug. Ik word over een lange weg geleid en merk op dat ik de enige hier ben. De eerste tekenen van het natuurgebied zijn al zichtbaar. Mangroves en hele oude, verweerde bomen komen me tegemoet. Ik kom twee borden tegen met daarop een kaart. Ik en Samsungator bekijken deze eens goed voor hem compleet uit het geheugen te wissen en een willekeurige richting op te lopen. Ik loop over een soort boardwalk door een mangrove gebied. Overal hoor ik vogels en zie ik kleine krabbetjes over de modder kruipen. En weer ben ik helemaal alleen. Het is erg rustgevend en ik neem dan ook de tijd. Uiteindelijk kom ik uit op een verharde weg die ik volg. Soms neem ik een onverharde weg en al die tijd loop ik alleen. Af en toe kom ik een construction worker tegen in een bus of auto, die me vriendelijk toewuiven. Op een onverharde weg kom ik ook m'n eerste slang tegen. Crikey! What a beauty! Morsdood, maar toch leuk om te zien. Ik ben inmiddels een beetje verdwaald en de map helpt ook geen steek. De GPS van Samsungator laat ook te wensen over, maar dat neem ik ‘m niet kwalijk. Hij doet z'n best. Helaas moet ik ontzettend naar het toilet dus ik versnel mijn stap. Ik beland bij een radio bunker uit de tweede wereldoorlog. Ik had niet gedacht dat ik zoiets ooit zou vinden of beschrijven in een blog, maar okee. Voor alles is een eerste keer. Ik loop door en kom bij een graspaadje aan. Die moet ik natuurlijk volgen. Tegelijkertijd merk ik aan m'n lichaam dat de nood inmiddels hoog is en… laten we zeggen… ik werd een met de natuur en de natuur met mij. Een mooie, gladde, bruine slang vrijgelaten in zijn natuurlijke habitat. Ik laat deze… gebeurtenis achter me en stap door. Ik ben inmiddels ruim drie uur aan de wandel en weet me een weg te banen naar een verharde weg. Volgens Samsungator moet ik die volgen en dan kom ik bij een gebouwtje aan. Dat kost me nog een uur stevig wandelen, maar dan is het echt zover. Een waar gebouw. Met mensen! Beschaving! Ik val op de grond en kus-- nou, nee, eigenlijk ga ik gewoon naar binnen en maak kort gebruik van het toilet. De vrouw die daar werkt (het is een soort boswachterij) maakt een praatje met me en vertelt over het werk dat ze hier doen. De overheid wil stukken natuurgebied schrappen om plaats te maken voor steenkool loodsen. Zoals ik in m'n vorige post al melde is Newcastle befaamd voor de steenkoolindustrie. Inmiddels is die aardig aan het afnemen, maar alsnog ziet de overheid er geld in. Jammer dat er geen oog is voor de flora en fauna die daarmee verloren gaat.

Na de lange… lange… erg lange tocht besluit ik terug richting ‘huis’ te gaan. Ik wandel rustig terug naar de bushalte waar ik weer op de bus stap en tussen een grote hoeveelheid bizarre mensen plaatsneem. Een vrouw kan niet ophouden met staren naar vreemden terwijl de man naast haar continue van links naar rechts kijkt. Rechts van me een meneer die luidkeels in z'n telefoon schreeuwt en op de achtergrond de prachtige melodie van “Have you ever been lonely? Have you ever crieeeed?”. Top.

Na te zijn uitgestapt (met wat geluk bij de juiste halte) begeef ik me nog even naar de Woolworth voor wat kleinigheden. Het huis is nog steeds leeg als ik aankom en ik besluit buiten op de veranda even te gaan ontspannen met wat druiven. En m'n blog schrijven of course ;) Opeens hoor ik een tikje op het raam terwijl ik bezig ben alles klaar te maken. Er staat een vrouw voor de deur. Is dit Fran? Nee, m'n host ziet er anders uit. Ze vraagt aan mij of ik Fran ben. Eh, nee. Of ik dan iets wist over een ventilator kabel die voor haar zou zijn achtergelaten. Eehhhhhhh, nee? Mevrouw vertrekt weer en ik ga lekker op de veranda zitten. Fran zelf komt niet zoveel later thuis en oh jemig, ze is de yoga moeder die je in de films ziet. Etherische oliën, namaste en amandel melk. Ze is ontzettend vriendelijk, begrijp me niet verkeerd, maar ik blijf dat hele airbnb nog een beetje vreemd slash awkward vinden. Het zal vast wennen. Ik ga zo even m'n gopro filmpjes doorspitten en editen en dan maak ik een snel avondmaal. Ik weet niet hoe dat gaat in combinatie met.. Fran, eigenlijk.. Hm. Euh. We zullen zien. Morgen meer. Nog geen idee wat ik dan ga doen!