Geesten, Sydney en E.T. phone home

De tweede dag in Bronte. Deze begon al vroeg want allemachtig wat is het hier snel licht! Het helpt ook niet dat mijn kamer volledig aan de zonkant zit (hoewel ik wel heel mooi de zonsopgang heb kunnen bekijken vanaf het strand). Omstreeks 7 uur was het al 20 graden. Het plan was om vandaag een gratis bustour te doen welke dagelijks wordt aangeboden vanaf Archibald Fountain in Hyde Park. Gelukkig had ik nog tijd om even bij het strand te ontbijten (een appel en ananassap) alvorens met een uber richting Archibald fountain te vertrekken. Ja, ik geef toe. Ik vermijd de bussen inmiddels als de pest. Ze rijden hard, stoppen hard en als je er eenmaal inzit heb je geen idee waar je bent. Ik heb het bij verschillende Australiërs nagevraagd "how do you do it?!" en allen zeggen ze hetzelfde: "I just... keep Google maps open" of "Lucky shot". Dus ja. Ik uber er flink op los. Het is niet al te prijzig, wat fijn is. En als het aan te lopen is loop ik lekker :)

Anyway. Archibald Fountain. Ter commemoratie aan de samenwerking van Frankrijk en Australië gedurende de eerste wereldoorlog. Het is zeker een mooie fontein, en bovendien ook een mooie dag! Waar het gisteren 19 graden was en miezerde, is het nu 27 graden met een strak blauwe lucht. Ik ben er al vroeg, 10.10am terwijl de tour om 10.30am gaat verzamelen. Rond 10.25am zie ik nog geen enkele tour guide in oranje shirt rondhuppelen dus ik raak natuurlijk paranoïde en Google er op los. Ik ben inmiddels meer uitgaven kwijt aan buitenlandse internet bundels dan echt Australische zaken. Ik sta op en loop een rondje om de fontein en voila! Daar staan twee tour guides omringd door jengelende toeristen. Ik twijfel een beetje. Eerlijk gezegd ben ik niet zo toeristisch ingesteld... En nu doe ik een tour door high-end toeristisch Sydney? Okee. Zelfinzicht groeit met de dag. Ik meld me aan en hoor dat de bustour vol zit. 'First come, first serve,' wordt er gezegd. Geen probleem. Ik weet dat er ook een walking tour is die gratis is dus... Dat is het plan! Ik haal nog snel even een flesje drinken en voeg me bij de groep. Onze tour guide is Lily, een local die je meteen comfortabel doet voelen! De tour focust zich vooral op het korte maar rijke verleden van de settlers in Australië.

Als ik zeg kort bedoel ik ook kort. Even een kleine opfriscursus voor de stoffige hersenen: in 1606 werd er voor het eerst op het toendertijd onbekende en naamloze Australië aangemeerd door de Nederlander Willem Janszoon (waarvan ik vermoed dat z'n pa Jan heette). Onze makker Janszoon vond het prima en liet het eiland voor wat het was. Nog 29 andere Nederlanders gingen aan het eiland voorbij en noemden het New Holland. Het eiland verder onderzoeken is niet interessant, voornamelijk omdat de reis er naar toe erg tijdrovend en vooral duur is. Pas meer dan honderd jaar later in 1770 navigeerde de Brit James Cook langs de complete oostkust en claimt het voor Engeland als 'New South Wales'. Zonder daarbij rekening te houden met de oorspronkelijke bewoners van Australië, namelijk de aboriginals. Want, white man see, white man take. Toch?
In 1788 arriveert een eerste vloot schepen met daarop criminelen, officieren en hun families. Want, New South Wales wordt een boevenverblijf. Waar anders stuur je al je criminelen naartoe als je er zeker van wilt zijn dat ze nooit meer terugkomen? Uiteraard: je allereigenste gangstereiland. Ik verzoek je nu 'Gangster's Paradise' op te zoeken en te draaien ten tijde dat je dit leest want dat is wat er ook gebeurde. Het Engelse gespuis moest hun eigen woningen bouwen en niet lang daarna kwamen er ook andere Europeanen naar het land van de vele mogelijkheden. In de 100 jaar die volgden stichtte Engeland meerdere kolonien op het eiland. Dit ging zeer ten koste van de aboriginals. In één jaar stierf 60% van de bevolking aan een uitbraak van de mazelen, waarna nog velen anderen volgden in verband met de vreemde Europese ziekten de settelaars met zich meebrachten. In 1824 is het Martin Flinders die Australië haar huidige naam geeft. 'Terra Australis' wordt door Brittannië geadopteerd als Australië. Langzaam groeit Australië uit tot een eigen land (zeker wanneer er goud wordt ontdekt) met een eigen cultuur. Einde geschiedenis les. Terug naar mijn verhaal.

Tijdens de tour krijgen we uitleg over het verleden van Australië. Lily vertelt ons ook over de huidige staat van de weinige aboriginals die over zijn in Sydney. Bijna allen zijn vertrokken naar andere delen van Australië. Ze vertelt ons over de plekken die vroeger belangrijk waren voor de oorspronkelijke Australiërs en hoe het hen is vergaan. Ik merk aan mezelf dat ik begin te verbranden en vraag me af of spontane ontbranding een feit is of een fabel. Gelukkig leidt Lily ons vaak naar de schaduw waar ze ons haar verhaal vertelt. We worden verder gebracht naar The Rocks. Vroeger bekend als een echt gangster district ("Living in a gangster's paradise...") maar inmiddels een van de rijkste toeristische trekpleisters van Australië. Gelegen bij de Harbour Bridge met uitzicht op the Opera House is het inderdaad een mooi aangezicht! Vooral de kleine hoekjes en gangetjes zijn super en ik kijk m'n ogen uit. Tijdens de tour komen we langs een klein huisje waar flyers staan voor de Sydney Ghost Tour. Ehhh... Ja! Kim boekt gelijk een tour voor dezelfde avond. Nadat de walking tour is afgelopen (met prachtig uitzicht op Harbour Bridge en de noordzijde van Sydney), begeef ik me naar een supermarkt voor een snelle snack. Ik vertrek weer richting Bronte om me op te frissen. Ik houd een kort Skype gesprek met mam waarna het internet het begeeft. Inmiddels komt m'n Chinese huisgenoot ook thuis en kletsen we wat. Dan is het weer tijd om te vertrekken richting The Rocks waar ik bij de 'Wokonn Inn' (-2 punten voor woordspeling) een heerlijke laksa chicken noodle soup koop. Ik heb een momentje met de serveerster die blij roept "we are so much alike!" (24 jaar, enig kind, ouders die het loslaten moeilijk vinden, heel veel willen reizen). Snel wat eten alvorens richting de meeting spot van de tour te gaan. Daar is uiteraard niemand dus ik loop verdwaasd weer naar de winkels en koop een warme poncho want.. Overdag is het 27 graden maar 's avonds koelt het belachelijk snel af. En in m'n mouwloze jurkje bibber ik ervan. Gelukkig zie ik bij terugkomst al twee andere mensen die op de tour wachten waarna langzaam maar zeker iedereen aankomt. De tourguide is Rowan. Echt een ontzettend toffe gozer. 30 jaar ervaring als theatre director en sinds 8 jaar doet hij deze tour. Rowan leidt ons op een interactieve en humoristische wijze door de steegjes en lege huizen van The Rocks. Daarbij vertelt hij ons verhalen over welke gruwelijkheden zich hebben afgespeeld en welke entiteiten zich er schuil houden. We kregen allemaal een klein zaklampje waarmee we in het donker onze weg konden verlichten. We mogen af en toe mee doen aan kleine uitbeeldingen. Zo zijn we door een steeg gelopen als paard en wagen met daarvoor The undertaker die met zijn bel rinkelde alvorens te roepen 'Bring out the dead, bring out the dead!'. Juist op dat moment kwamen er twee oudere koppels een dichtbij gelegen hotel uit waarop ik mezelf niet kon inhouden en aangaf: "there they come!" alvorens weer in mijn rol als paard te stappen. De anderen waren die inmiddels helemaal vergeten omdat ze te druk bezig waren hun lachen te verbergen terwijl de twee oudere koppels ons vol walging passeerden. Mooi moment.
We hebben maar liefst twee en een half uur rondgelopen tot de tour over was.

Mijn dag was al rond vier uur begonnen dus ik was behoorlijk moe op dat punt. Ik krijg van Chiang een WhatsApp berichtje dat er twee Engelse meiden zijn ingetrokken in de lege kamer zoals m'n airbnb host me al had vertelt. Eenmaal terug in Bronte heb ik een douche genomen, m'n backpack ingepakt en ben gaan slapen. De nieuwe meiden niet eens gezien. Pfffttt. Overigens ben ik een beetje verbrand. Want dat is nou eenmaal wat ik doe.

6 april. Ik word pas om 7 uur wakker (!!!) en blijf nog even als voor dood liggen. Het is stikbenauwd. Warm. Licht. Argh. Australia what are you doing to me?! Chiang vertrekt vroeg voor z'n oriëntatie dag van z'n nieuwe studie. Ik wens hem succes en hang nog wat rond op m'n kamer voor ik me aankleed. Ik hoef pas de trein van 11.15am te hebben dus neem de tijd.

Ik besluit een uber naar het station te nemen. M'n backpack is namelijk niet echt busvriendelijk (sorry Harold). En hier begint het punt waar ik een terugblik doe op een bepaald verhaal uit m'n Japan blog. Dit is een nieuw verhaal van Crocodile Kimdee, Samsungator en Heavy Harold.

Crocodile Kimdee en Samsungator kijken verveeld voor zich uit. Heavy Harold is boos en kijkt stug de andere kant uit. Hij heeft helemaal geen zin om weg te gaan. Samsungator heeft zojuist een uber chauffeur geroepen en daar zitten ze nu op te wachten. Crocodile Kimdee tilt hen allebei op als ze de auto ziet aankomen en slingert zich als een ware amazone op de achterbank. Heavy Harold is nog steeds boos en laat zich in de achterbak vallen. Samsungator gaat voorzichtig bij Crocodile Kimdee in haar broekzak zitten en luistert als zijn vriendinnetje met uber-Dave, hun chauffeur, praat. Crocodile Kimdee praat wel erg veel en Samsungator wordt een beetje jaloers. Stiekem glipt hij uit Kimdee haar broekzak om eens te kijken wat er zo bijzonder is aan die uber-Dave. Hij luistert en kijkt een beetje, en voor hij het door heeft is de auto gestopt en Crocodile Kimdee begint al nietsvermoedend uit te stappen. Hij roept nog naar haar maar.. Te laat! Ze hoort hem niet. Ook Heavy Harold stapt uit en hij port Kimdee een beetje. Verschrikt kijkt Crocodile Kimdee op als ze zich realiseert dat ze Samsungator kwijt is! Ze roept en wuift nog naar uber-Dave, maar die is druk met het verkeer en rijdt weg. Samsungator weet van schrik even niet wat hij moet doen. Opeens geeft hij een harde gil: "Stoooppp!" en uber-Dave kijkt eindelijk om. Hij geeft Samsungator een beetje elektriciteit voor de schrik en rijdt snel terug naar het station waar Crocodile Kimdee en Heavy Harold bezorgd op hen staan te wachten. Samsungator is zo opgelucht dat hij het niet eens erg vindt als uber-Dave hem oppakt en aan Crocodile Kimdee geeft. Crocodile Kimdee is heel blij, maar ook een beetje boos. "Nooit meer stiekem weggaan!" zegt ze streng tegen hem. En Samsungator belooft het nooit meer te doen... Niet expres, in ieder geval.

Goed. Eenmaal op het station aangekomen moet ik even hercalculeren, want ik heb m'n eerdere trein gemist. Ik loop van platform 9 naar platform 1 en weer terug naar platform 9 om daar vervolgens verwezen te worden naar platform 11. In de trein is het rustig en ik ga in de stilte coupe zitten omdat deze a) het dichtstbij is en b) ik even tot rust moet komen na vooraf beschreven drama. Ik mag een aardig tijdje blijven zitten. Als in, 3 uur. De meeste mensen om me heen blijven echter ook zitten en dat herinnert me eraan dat het hier doodnormaal is om uren te moeten reizen om ergens te komen. In Nederland rijd je een uur met de auto en ben je in België (bij wijze van spreken). Maar hier is alles zo groot en ligt alles zo ver uit elkaar dat het even schakelen is voor mijn Nederlands brein. Buiten trekt het landschap aan me voorbij. Central Station in bruisend Sydney verdwijnt en maakt langzaam plaats voor wat rustigere aangezichten. Meren, rivieren, bossen, en dan weer huizen. Huisjes eigenlijk. Want in Sydney is alles groot. Maar deze huisjes zijn wat bescheidener. Ik kom bij plaatsnamen als Wyee en Aborah waar m'n GPS signaal spontaan wegvalt. Maar na Broadmeadow is daar dan eindelijk station Hamilton. Het eindpunt van de trein waar ik uitstap om nog één halte met een andere trein mee te rijden. Dat duurt gelukkig maar 4 minuten en dan moet ik op zoek naar m'n airbnb bestemming. Ik pak in eerste instantie de uitgang aan de verkeerde kant van het spoor dus ik draai me vloekend om en ga de andere richting om (waarbij een oudere vrouw me zeer angstig en ietwat verontwaardigd nastaart). Ik word naar een weggetje geleid langs Amerikaans uitziende, gelijkvloerse woninkjes. Aan mijn rechterhand is het spoor en heel veel bomen waar enorme magpies (eksters) in zitten. En die zijn absoluut niet zoals in Nederland. Nee, Australische magpies staan er om bekend mensen aan te vallen. Vooral rond het broedseizoen in september-oktober is het oppassen geblazen. Maar liefst de helft van alle voetgangers wordt gegrepen. En die slimme vogels gaan dan ook precies waar het pijn doet: het gezicht. Ze zien er dan ook best vervaarlijk uit. Ze zijn slanker dan de Nederlandse eksters en lijken wat hoger op hun poten te staan. Ook het zwart witte verendek is wat strakker. Ik loop richting nummer 48. Het adres waar ik vier nachten zal verblijven. Ik kom aan en ga op zoek naar de key safe die Fran voor me had achtergelaten. Ik vind niks, zelfs niet in de tuin. Ik kom tot de ontdekking dat dit de verkeerde straat is en maak me uit de voeten (in mijn verweer: het was een hoekhuis op een kruising van de straat waar ik wel moest zijn). Een paar deuren verder vind ik wat ik zoek en ik laat mezelf naar binnen. Het huis ziet er klein uit van buiten maar van binnen is het verrassend groot. Het reikt vooral in de lengte met kleine kamertjes aangebouwd aan de zijkanten. Er is een klein terasje waar ik gebruik van kan maken. Fran, mijn host, is vannacht niet thuis dus ik kan rustig settelen. Ik besluit even richting de winkelstraat te gaan (15 min lopen) en kom al gelijk een Woolworth tegen. Ofwel, ik weet dat ik gelijk boodschappen ga doen voor het avondeten. Ik ga even naar het postkantoor, dan naar een discount store waar ik een pet koop (niet dat het uitmaakt, ik ben toch al verbrand. Maarja, berouw komt na de zonde. Ofzo). Ik schiet kort de McDonald's in, gewoon uit nieuwsgierigheid. Ik koop een kleine friet en maak gretig gebruik van de gratis WiFi. Dit is misschien ook wel de eerste McDonald's friet waar ik niet van hoefde te huilen. Zelfs in Japan vond ik het walgelijk.

Eenmaal in de supermarkt kijk ik m'n ogen uit. Ten eerste naar de prijzen en ten tweede naar de vele verschillende en onbekende artikelen. Ik koop m'n spulletjes (brood, eieren, boter, bacon, kip, paksoi, knoflook, uien, champignons) en... Gooi er op het laatste moment een pakje reese's peanut butter cups bij. Die heb ik altijd al eens willen proberen! Weeral zie ik trouwens een boel zwervers rondlopen. Een spreekt me aan, of ik een dollar heb. Ik moet hem teleur stellen want nee, dat heb ik niet (serieus niet). Ik vervolg m'n weg naar Fran's huisje en settle me een beetje. Ik kook m'n eten, neem plaats aan de eettafel en kom een beetje tot rust. Het voelt een beetje vreemd om in iemands huis te zijn terwijl diegene er zelf niet is. Fran heeft wel briefjes voor me achter gelaten met tips voor dingen die te doen zijn in de omgeving en ik denk ook wel dat ik daar gebruik van ga maken. Nu zit ik met een kop thee en reese's peanut butter cups (die smerig zijn) te schrijven en te proberen niet in slaap te vallen. Dus, nog een geschiedenis lesje, maar dan over Newcastle. Klaar? Go!

In september 1797 werd Newcastle voor het eerst 'ontdekt' door John Shortland. Hij vond een klein riviertje en zag de grote hoeveelheden steenkool die het plaatsje te bieden had. Natuurlijk werd er niet omgekeken naar de aboriginals die hier al woonden. In plaats daarvan werd de plek ingenomen. In de volgende twee jaren stond de plek ook wel bekend als het Hellegat, omdat de zwaarste criminelen er naar toe werden gestuurd om steenkool te graven. Er werden verschillende pogingen gedaan kolonies te starten welke mislukten, tot uiteindelijk in 1804 er een succesvolle kolonie werd gesticht bestaande uit slecht luisterende criminelen die moeilijk te handhaven waren. Tot 1822 bleef Newcastle een plek voor boeven tot de focus verschoof naar tuinderij. Hierna kwamen Europeaanse settelaars in grote getalen waardoor Newcastle een meer op zichzelf staande stad werd. Vanaf het begin was Newcastle een industriestad. Inmiddels is dat wel wat afgenomen. Toch is het de op een na dichtstbevolkte stad van South Wales, wat goed te zien is aan de stratenmap.

Ik ga zo slapen. Ben het helemaal zat. Ik ga ook nog even proberen te bepalen wat ik morgen wil gaan doen... Voor nu eindig ik mijn verslag hier. See ya soon!