Dag 13 - Takayama

We begonnen de dag met een koele ondertoon en een zonnetje: ofwel een goed begin om de dag mee te beginnen. We namen een broodje met een bloedneus en liepen over de Morning market. Ik moet Susanne en vooral Michelle credits geven voor deze pure proza. Alle gekheid op een stokje: de groep had zich 's morgens gesplitst omdat compagnie Redert en Baris zich als vroege vogels op tijd naar de Morning market wilden begeven, terwijl team Reuma en Kimu-chan liever wat langer bleven liggen op hun veel te harde futons en veel te platte kussens. Eenmaal naar buiten kwam Michelle met haar befaamde quotes welke eerder in dit stuk zijn genoemd, wat een prima openingszin was voor deze blog. Ze wil nog steeds liever niet bij naam genoemd worden, dus bij deze even: Michelle, Michelle, Michelle, Michelle.

De morning market in Takayama is gesitueerd aan de rivier, wat een mooie sfeer oplevert. In de stalletjes staan/zitten vooral vrouwtjes op leeftijd die hun ingelegde gember of rare koolsoorten proberen te verkopen. Behalve veel te dure houtsnijwerkjes kan je er ook terecht voor andersoortige souvenirs. Ikzelf vond de markt een beetje tegenvallen. Veel van hetzelfde en weinig interessants. De sfeer was in ieder geval prima, en dat maakt veel goed. Na onze wandeling over de morning market kochten we een ontbijtje (ik een gevulde deegbol, Michelle en Susanne een kroket-achtige schijf). Compagnie Redert en Baris waren onderhand naar het sake huis gereden met de fiets om uit te vinden hoe laat alles zou beginnen. Omdat ik persoonlijk niet ben geweest, laat ik een stukje schrijfwerk aan Susanne over die het allemaal heeft mogen meemaken. Komtie dan he:

Okee, ik lieg, Susanne wil niet schrijven. In fact, de gehele groep voelt er niks voor. Wat ik er in ieder geval van heb begrepen is dat ze twee glaasjes sake hebben geproefd, geleerd hebben om flessen wijn in te pakken, kalligrafie hebben geleerd en een fles wijn hebben geofferd aan een enorme Shrine op een beamer. Ik heb geen flauw benul. Het schijnt leuk te zijn geweest en ze hebben foto's die ze me niet willen laten zien.

Voor mij verliep de middag heerlijk relaxt. Ik heb snoep-sushi gemaakt met een popin' cookin' set (een bekend merk in Japan), al mijn kleding gewassen en gedroogd en wat tv gekeken. Ik heb het hotel personeel lastig gevallen met moeilijke vragen tot ik van Marco een SMS kreeg om naar de Kawabashi bridge te komen (kawa betekend rivier, bashi betekent brug of het is een vertaling van het geluid wat de rivier maakt), waarna ik direct op een fiets sprong en richting de brug fietste. Ik kwam daarmee bijna temidden van een ceremonie terecht, waar een monnik een enorme staf in de lucht zwaaide. De omstanders wuifden dat ik gewoon mocht passeren toen ze mijn piepende remmen hadden gehoord omdat ik van schrik de hendels iets te hard had ingeknepen. Volgens Marco hadden ze van de dame die hen die middag had vermaakt een goed restaurant doorgekregen, waar we nu zouden gaan eten.

Het restaurant bleek niet ver, maar in een rijtje van fietsen door Takayama fietsen bleek nog lastig omdat onze voorhoede (meestal Marco, Paul en ik) soms net iets te snel ging voor onze achterhoede (de rest). Het restaurant was in gedeelde westerse en traditionele stijl. Voor zes personen was er alleen nog maar een tafel volgens traditionele stijl beschikbaar, wat inhield dat we met onze benen in de knoop moesten om aan het tafeltje te zitten. Temidden van de tafel was een grote grill. We kozen ieder iets te eten, en tot mijn grote verrassing vond ik mijn maaltijd (soep, een kom rijst, groentes, 5 kleine stukjes vlees) erg weinig. Ik had nog 'honger'. Marco en Michelle waren slim geweest en hadden van te voren een iets grotere maaltijd besteld. Het personeel was erg typerend. De bazin was overduidelijk aanwezig en leek een bekende persoonlijkheid gezien hoe vaak ze met haar gasten op de foto werd genomen. Een van de mannelijke personeelsleden maakte een praatje met ons. Toen hij hoorde waar we vandaan kwamen sprak hij een paar woordjes Nederlands. Hij vroeg ons nog een paar woorden en termen, welke we hem gaven en die meteen door hem werden opgeschreven. Toch erg leuk :-)

De warme sake van die avond ging bij mij in het verkeerde keelgat en al snel zwom mijn hoofd een beetje. Desondanks zijn we allemaal veilig bij het hotel aangekomen waar ik vrij direct naar bed ben gegaan (na het schrijven van een achterstallige blog). Morgen gaan we met de bus naar de Hirayu Onsen, een kuuroord in het bos. Je schijnt er leuk te kunnen wandelen. Morgen meer!

Jaa, mata ne!