Dag 9&10 - Hiroshima/Kyoto

Omdat waarbenjij.nu mijn verslagen blijft opeten, hierbij een update van twee dagen.

Dag 9 - Hiroshima/Kyoto
Het was gisteravond behoorlijk laat geworden, en dat voelden we 's morgens toen we aan ons ontbijtje zaten (miso soep en cake brood). We zouden vandaag vertrekken richting Kyoto. In de tweede wereldoorlog stond Kyoto op de lijst om de atoombom te ontvangen (tesamen met 11 andere steden). De enige reden dat zij werd gespaard is omdat een van de politici in het bestuur tegen stemde. Waarom? Omdat hij enkele jaren daarvoor met zijn vrouw er op huwelijksreis was geweest en het een groot verlies zou vinden om al die cultuur te vernietigen. Waar Kyoto toen al als cultureel middelpunt werd gezien, is het vandaag nog steeds een bloeiend, centraal punt in Japan waar cultuur (doch hevig gecommercialiseerd) nog steeds hoogtij viert. De reis van Hiroshima richting Kyoto verliep voorspoedig en al snel vonden we ons op Kyoto Station. Het station is erg groot en heeft, zoals de meeste andere stations, veel grote en kleine winkels. Eenmaal buiten bevinden we ons vrijwel direct in een winkelstraat. Ons hotel, het Matsubaya Ryokan, is niet zo ver weg en op loopafstand van het station. Het is door TripAdvisor uitgeroepen tot beste hotel van het jaar. Het is sowieso al een opluchting dat er goed Engels wordt gesproken in plaats van niet-begrijpende blikken wanneer je iets vraagt. Nadat we een korte rondleiding hadden gehad om onze kamers te bekijken en onze tassen te dumpen, besloten we ieder een fiets te huren. Het barst in Kyoto namelijk van de tempels (denk even terug aan wat ik eerder zei over cultureel middelpunt), die allemaal niet zo heel ver van elkaar afleggen.

De fietsenhandelaar was erg vriendelijk en behulpzaam, en sprak bovendien fantastisch Engels. Hij gaf ons ieder een flesje water mee voor de 'trip' en maakte een groepsfoto van ons op onze (zeer comfortabele) fietsjes. Het fietsen in Japan is overigens slecht vergelijkbaar met het fietsen in Nederland. In Japan zijn geen fietspaden, er zijn slechts suggesties tot waar je moet fietsen. De meeste voetgangers lopen hier echter ook, en het merendeel van de tijd slalom je tijdens het racen tussen de mensen door. Stiekem genoten we hier wel van: dat mag in Nederland niet. Overigens zie je weinig andere fietsers van Japanse origine. De meeste fietsers die we tegenkwamen waren gaijin. De voornaamste manier van transport voor de Japanners is toch het openbaar vervoer of de auto.

Overigens een interessante opmerking is dat naarmate we verder oostwaarts trekken, en de wat meer moderne steden tegenkomen, ook de uiterlijkheden van de Japanse bevolking veranderen. Westernalizering van de steden zorgt voor een samenkomst van fast-food ketens op elke hoek, en ook de Japanners zelf zijn vaker te dik door de overdaad aan luxe. Waar het in Fukuoka of Nagasaki vrijwel niet voorkwam om een dikkere Japanner te zien, is er in Kyoto bijna een aparte maatstaf nodig. En met dikker bedoel ik simpelweg obees. Ik voel me als grotere vrouw misschien wel minder alien, maar het is een verontrustende ontwikkeling.

De eerste tempel die we wilden bezoeken is de Fushimi Inari-Taisha. Het is uitgeroepen tot toeristenbestemming van 2013. De enorme hoeveelheid en verscheidenheid aan toeristen die er aanwezig waren leken daar een goed beeld van te geven. De tempel zelf was enorm en bestond uit verschillende gebedsplaatsen. Er werd een opvoering gedaan door leerlingen (denk ik) van waarschijnlijk Kendo, of wellicht Aikido waarbij de controle over hun zwaardbewegingen werd gedemonstreerd. Terwijl de groep een beetje over het terrein rondslenterde, vond ik een paadje na een mooie brug.

En hier begint het epische faal-avontuur van Kimu-chan, gaijin of the West.

Het was een rustige dag toen Kimu-chan over de rode brug liep. Om haar heen zag ze prachtige natuur en even verderop een rij aan poorten die eindeloos uitstrekten. Nieuwsgierig liep ze door, af en toe foto's makend met haar trouwe sidekick Samsung-kun. Andere gaijin liepen om haar heen terwijl ze de weg volgde die langzaam maar zeker in een trap veranderde en haar omhoog leidde. Hoger en hoger ging ze, ze was bang dat ze misschien in de wolken terecht zou komen! Maar dapper ging Kimu-chan door met haar tocht. Hijgende en puffende gaijin om haar heen zakten in elkaar en konden niet meer verder, maar niet onze Kimu-chan die, geleid door haar nieuwsgierigheid, doorzette! Ze kwam uit op een platform die uitkeek over de stad Kyoto. Ze vond het indrukwekkend, maar vroeg zich af of het de klim waard was geweest. Er moest meer zijn. Een trap verder kwam ze uit bij een groot altaar, omringd met boeddhistische memorials. Na 100 yen te hebben ingeworpen, wenste ze voor een voorspoedig en gezond leven waarna ze de trap weer afdaalde. Terug op het platform zag Samsung-kun opeens iets! Een ander pad! Hand in hand trokken Kimu-chan en Samsung-kun er op uit. Er waren nog meer rode poorten waar ze doorheen gingen, maar het werden er steeds minder. Er waren ook minder gaijin te zien-- zelfs geen nihonjin meer. Onverschrokken stapte onze heldin door terwijl Samsung-kun foto's maakte van de weelderige bosomgeving en kabbelende beekjes om haar heen. Opeens kwam Kimu-chan uit op een verlaten stuk grond, met allemaal altaars en een oud huisje. Kimu-chan vond het erg spannend en werd een beetje bang. Toen ze terugkeek zag ze dat ze inmiddels erg ver was afgedaald. Nergens zag ze de Fushimi Inari-Taisha waarvan ze eerder was vertrokken. Ze liep een andere richting op, denkend dat het niet ver meer moest zijn toen er plots drie nihonjin verschenen. Een van die magische nihonjin stopte Kimu-chan en gaf haar een map. In de mysterieuze nihongo taal sprak ze tot Kimu-chan, maar helaas wist het meisje niet wat de magische nihonjin bedoelde. De gaijin en nihonjin gingen ieder hun eigen weg waarna Kimu-chan zich op een van de traptreden zette. Ze gaf een zucht en probeerde te bedenken hoe ze het beste terug zou kunnen komen. Opeens had Samsung-kun een idee. Hij kon heel goed kaartlezen! Kimu-chan was meteen enthousiast en zette Samsung-kun's GPS aan waarna ze zijn instructies braaf opvolgde. Uiteindelijk kwam ze uit op een bospad, waar ze strijdlustig overheen stapte. Plots gaf Samsung-kun een berichtje! Marco-senpai vroeg zich af waar Kimu-chan was. Ojee! Hoe lang was onze heldin al weg? Een paar uur? Snel zorgde Kimu-chan dat ze weer terug bij haar groep kwam, wat zo ongeveer een half uur duurde. De groep was erg boos omdat ze zo lang hadden moeten wachten. Kimu-chan voelde zich erg schuldig.

Door mijn lange wegblijven misten we de andere tempels hun openingstijden, wat neerkwam op een boel vrije tijd (veel tempels sloten op zondag om vier uur al). We fietsten nog wat rond waarna we de fietsen gingen terugbrengen. Na eventjes terug in het hotel te zijn geweest vroegen we aan de clerk in het hotel of hij misschien een goed restaurant wist. In plaats daarvan werden we naar een straat vol restaurants gestuurd. Het werd een Italiaans restaurant, waar de maaltijd echt voortreffelijk was! Alleen Marco vond het niet zo lekker. We sloten de avond af door terug te gaan naar het hotel waar we er een rustig avondje van maakten.

De dag erna, maandag, zou volgens het nieuws de tyfoon langs Kyoto razen. We zouden die dag naar de 'romantic train' tour gaan en een boottocht waar we eventjes voor met de trein moesten. Het zag er al regenachtig uit, dus de poncho's, regenjassen en paraplu's waren ingepakt. Het station van de trein tour en het bootje bestond gedeeltelijk uit een museum gewijd aan treinen. Marco voelde zich als een kind in de snoepwinkel, gezien hij altijd al van treinen heeft gehouden. Susanne, Marco, Martine en Paul gingen nog even het diorama bekijken waar je voor moest betalen, en tot Susanne's grote onvreugde bleek het diorama de vijf euro toch niet waard. Gelukkig kwam al snel de romantic train die er vrij unromantic uit zag en vooral uit hout bestond. Na ingestapt te zijn begon de hakkelige rit. We kwamen langs mooie uitzichten, maar omdat het zo overmatig toeristisch was voelde ik me toch een beetje teleurgesteld (liever dus die uitgestorven berg dan een trein vol toeristen). Tijdens de treinrit begon het te regenen wat aanhield voor de rest van de dag. Na wat te hebben gegeten als lunch zijn we richting de bamboo grove gegaan, een pad die door een bos van bamboe liep. De regen voegde zelfs nog wel een extra sfeertje toe. Tegen de tijd dat we de bamboo grove uitliepen zag de lucht er vrij onheilspellend uit en besloten we terug naar het treinstation te gaan om in Kyoto de stad wat te verkennen. Om half vier kwamen we op het station, waar we zagen dat de dienst om 4 uur zou eindigen: geluk! Overal waren blaadjes opgehangen dat de winkels om 6 uur dicht gingen ivm de tyfoon. Met al die paniek eromheen voelde ik het zelf ook wel een beetje kriebelen.

We zijn de department store in gelopen waar we wat hebben rondgekeken, tot we uiteindelijk op de bovenste verdieping hebben gegeten. Hamburgers. Ook wel 'hamburg' genoemd, in dat restaurant althans. Dat brengt me trouwens op het Engelse taalgebruik in Japan. Vooral in de eerdere, zuidelijkere steden en dorpjes (Fukuoka, Nagasaki, Aso, Beppu) was de Japanse kennis over het Engels vrijwel nihil. In Hiroshima en Kyoto komt Engels veel vaker voor. Dat zorgt voor interessante spelfouten en taalmaneuvres. "Do not feed tha pigeons", "Hamburg&Steak", "Meat with rape juices", "Happy and fun I wish for you, have dream!", "Adulut 400yen". Om sommige moesten we wel een traantje wegpinken.

Hoe het ook zij, na het eten bleek er toch aardig wat dicht te gaan, dus gingen we weer terug naar het hotel. Om 21:00u zou de tyfoon aankomen, dus we wilden voor die tijd terug zijn. In de tussentijd regende het dikke druppels, hoewel ik in Nederland stevigere regenbuien heb meegemaakt. Na even op te hebben gefrist hebben Susanne en Michelle ons het spel 'regenwormen' geleerd en hebben we gekke Japanse gummy snoepjes gemaakt. Omdat we de volgende dag vroeg op moesten besloten we op tijd te gaan slapen. De tyfoon was voor ons niet merkbaar, behalve misschien een druppeltje meer of minder. Al met al viel het reuze mee. Morgen gaan we een dagje naar Nara, waar we een gratis Engelse gids hebben.

Jaa, mata ne!