Dag 8 - Hiroshima

Gelukkig bood dit hotel (de toyoko-inn) ons wel een ontbijt aan. We begonnen de dag dus met miso soep, onigiri en boterig brood. Het brood in Japan is (naar mijn idee) schaars, behalve als je op zoek bent naar gesuikerd brood, brood met chocolade, brood met crème, brood met vulling of muffin brood. En al het brood smaakt en heeft de textuur alsof het een soort cake is. Nu ben ik geen cake-hater, maar een simpele snee brood om de dag mee te beginnen met misschien een plak kaas (wat er ook nauwelijks is) zou niet misstaan. Maargoed, het dieet van de gemiddelde Japanner bestaat uit vooral rijst en groenten, met hier en daar vlees of vis in verwerkt. Dus het is een kwestie van aanpassen geblazen voor ons.

Na het ontbijt zijn we richting het treinstation van Hiroshima gelopen om de pendelbus te pakken die langs alle Memorial sites ging. We moesten de rode bus hebben, maar konden schijnbaar ook met de groene... De eerste halte stapten we verkeerd uit. Nou goed, we kwamen in ieder geval na een stukje te hebben gelopen bij onze eerste bestemming aan: Hiroshima Castle. Tussen 1592 en 1599 liet een van de machtigste mensen in Japan toendertijd het kasteel bouwen. Het is door verschillende 'clans' in gebruik geweest tot aan 1945 toen de atoombom werd gedropt. In 1958 werd het kasteel opnieuw gebouwd als een replica, en wordt nu gebruikt als museum en herinnering aan wat er verloren is gegaan. De weg er naar toe verliep soepel, ondanks dat we met een stel Koreanen op de foto werden genomen. We gingen voor de lol achter een Koreaans meisje staan die haar foto genomen werd, wat resulteerde in NOG meer Koreaanse vrouwen die een voor een met ons op de foto wilden. Het was een aparte gewaarwording. En ik weet nog steeds niet of dat in de positieve of negatieve zin is bedoeld. Hoe het ook zij: Hiroshima castle maakt een imposante vertoning. Het is schrijnend om te weten dat je in een replica staat omdat het origineel compleet is weggevaagd. Desondanks was het museum binnen erg interessant en gaf een goede weergave van hoe het oude kasteel en de sociale cultuur eromheen vroeger was.

Na ons bezoek aan Hiroshima castle zijn we even door de stad gelopen voor een lunch. Ik nam sushi, de rest gesuikerd brood of pizza brood of... Brood in ieder geval. Mijn octopus sushi kwam na een paar seconden weer terug omhoog, maar dapper heb ik hem binnen weten te houden (ik verwacht dat het een soort mini Kraken was).

We liepen door naar de A-bomb dome, voorheen bekend als de Prefectural Industrial Promotional Hall. Ten tijde van de tweede wereldoorlog, terwijl de Europese oorlog voorbij was, ging het gevecht tussen Japan en (voornamelijk) Amerika door. Japan probeerde meer grond in te winnen (Korea, Indo-China etc) wat door de Amerikanen werd tegengewerkt. Omdat de oorlog voort bleef duren, en de spanningen van de Europese oorlog nog voelbaar waren, troffen de Amerikanen grove maatregelen om de oorlog te beëindigen. Om die reden werd op 6 augustus 1945, klokslag 8:15u de eerste atoombom genaamd 'Little Boy' op Hiroshima gedropt. De bom ontplofte circa 600m boven de grond en verbrande alles in zijn directe omgeving weg. Omdat de bom vooral een zijwaartse kracht uitoefening had, werden sommige gebouwen vlakbij het hypocenter 'gespaard', waaronder de huidige A-bomb dome. De impact van de bom sloeg een groot gedeelte van het gebouw weg, maar de stenen en stalen structuur is rechtop gebleven. In 1996 is de A-bomb dome door UNESCO gehonoreerd als werelderfgoed. Meer dan 75,000 mensen werden in een klap weggevaagd, nog 70,000 anderen verwond. In de jaren daaropvolgend stierven er nog minstens 1900 mensen aan radiatie-geinduceerde kanker en een onbepaald aantal baby's/kinderen die ten gevolge van de nucleaire straling geboortedefecten hadden opgelopen of dood werden geboren. Het is belachelijk om te bedenken dat door politiek geneuzel zoveel onschuldige mensen hebben moeten sterven. Minstens 6,300 van de slachtoffers die direct omkwamen waren kinderen die brandgangen aan het maken waren in de stad. Voor die kinderen is er een aparte Memorial geplaatst, met de Godin van Vrede als hun beschermvrouwe. Het is onnodig om te zeggen dat het moeilijk was daar te lopen. Je ziet een felle flits, hoort een donderend geluid en opeens hangt je huid aan stroken van je lichaam en ben je bang en alleen op zoek naar waar je bent en hoe je bij je ouders komt. We waren allen diep onder de indruk.

We liepen door naar het Peace Memorial Park, waar we even rond hebben gekeken. Je had daar de mogelijkheid om een bel te luiden als teken van jouw wens voor vrede. Tegenover de bel bevind zich de flame of peace, een fakkel die brandende wordt gehouden tot alle nucleaire wapens van de wereld zijn verdwenen. Na het park zijn we doorgegaan naar een 'museum' met daarin alle namen van de slachtoffers die zijn gevallen door de bom. Jaarlijks wordt deze lijst op 6 augustus bijgewerkt omdat er nog steeds mensen overlijden ten gevolge van de straling die ze toendertijd hebben meegemaakt. De lijst was ontzagwekkend lang. We vervolgden onze weg naar nog een museum, waar grafisch de effecten van de atoombom werden weergegeven. Stukken huid, haar, nagels van mensen die verder compleet waren vernietigd. Gescheurde en besmeurde kleding waar de brandplekken nog in zaten. En foto's van slachtoffers waarbij de huid compleet was weggebrand -- sommigen spontaan blind door de enorme hitte die de bom veroorzaakte. Tevens werd er videomateriaal getoond van overlevenden en hun verhalen. We werden gevraagd om de petitie te tekenen om alle nucleaire wapens te vernietigen. Natuurlijk pronken onze handtekeningen daar allemaal. Of het ooit werkelijk zal gebeuren...?

Na het bezoek aan het laatste museum was het al laat en tijd voor een avondmaal. We hebben een restaurantje opgezocht in Nagarekawa (uitgaansbuurt) en hebben de nare geschiedenis van Hiroshima achter ons gelaten. Niet vergeten, maar even in het achterhoofd. Nadien zijn we nog de speelhal ingedoken, waarna Michelle en Susanne naar het hotel vertrokken. Paul, Martine, Marco en ik zijn nog even doorgegaan en hebben uiteindelijk zelfs nog karaoke gespeeld wat erg leuk was. Het was een goed einde van een leerzame en indrukwekkende dag. Morgen vertrekken we richting Kyoto, een van de meest populaire plekken in Japan. Het schijnt er cultuur snuiven te zijn geblazen, dus ik ben benieuwd.

Jaa, mata ne!