Dag 2 - Nagasaki

De dag begon voor meerdere van ons vroeg. Zo rond half vier lokale tijd 's nachts werd ik wakker met een hongerig gevoel. Hop, Hollandse stroopwafel in je mik en dan klaarwakker naar je telefoon zitten te kijken op het randje van je bed. Even gewhatsappt met het thuisfront, wat foto's en video's geupload en veilig gesteld zodat ik m'n telefoon weer kon legen en dan toch weer een poging tot slapen gedaan. Rusteloze benen, dus dat werd niks. Gelukkig werd het vanzelf 8 uur, want ook al kan ik niet slapen, ik kom m'n bed niet uit eer het tijd is. Gelukkig ben ik van nature een snelle starter (vraag dit aan niemand na, neem het gewoon van me aan) en was ik netjes op de afgesproken tijd van kwart over 8 op de gang. Martine, Michelle en Susanne hadden de memo volgens mij niet gehad en waren iets later. Ruim een kwartier na de afgesproken tijd zijn we naar de lobby vertrokken en hebben onze sleutels ingeleverd. Dag Hakata Green Hotel! Het was fijn, maar we moeten er vandoor.

Het trein station, Hakata Station is gelukkig slechts vijf minuten van ons hotel verwijderd en al snel bevinden we ons in de drukke vertrekhallen. We besluiten een ontbijtje te kopen en komen uit op een Eki Bento zaak, waar de meeste van ons een Bento box kopen. Bento boxen zijn kleine 'pakketjes' van veelal rijst, vlees en ingelegde groentes welke door Japanners veelal zelf worden gemaakt en aan schoolkinderen en werkend Japan worden meegegeven als lunchpakket. Voor hen die geen liefkozend familielid hebben die een Bento maakt, of geen tijd/zin hebben dit zelf te doen zijn de boxjes her en der te koop. Gelukkig, want wij moesten ook eten (zie foto's).

Nadat we onze treintickets hadden opgehaald zijn we naar het perron gegaan waar we niet lang op de trein hoefden te wachten. Onze stoelen waren gereserveerd, dus no worries! De wagon waar we in mochten plaats nemen was ruim en, naar mijn gevoel, best comfortabel. De trein kwam al snel in beweging en niet veel later volgde de conducteur om onze kaartjes te checken, welke wij op puur Hollands oerinstinct naar hem uitreikten om 'm daarna weer terug te grissen. Je weet maar nooit. Er kwam zelfs een etenskarretje voorbij met een dametje erachter die ons in verleidelijk Japans vanalles probeerde aan te smeren. Aanlokkelijk, maar wij hadden Bento.

Het landschap dat je passeert terwijl je in de trein zit is belachelijk. Nee, echt. Het ene moment kijk je tegen een stel gigantische bergen aan en het andere moment staat je over een zee van opeen gedrukte huizen. De huizen staan hier ook veel dichter op het spoor dan in Nederland, denken we. Je kijkt in ieder geval je ogen uit. We zijn inmiddels al een kerkje gepasseerd, wat vrij bijzonder is gezien ongeveer 1,7% van de inwonenden in Japan christen is. Shintoïsme viert hoogtij, waarna boeddhisme volgt (geloof ik). Zeker in de trein wordt je je er van bewust hoe verschillend Japan is van Nederland. Al sinds de ontdekking van Japan, toen ze werden bestempeld als een 'bijzonder eigenzinnig volk', is dat beeld eigenlijk niet zo veranderd. Ze hebben zoveel bijzondere gewoontes en etiquette dat het niet vreemd is dat dit zich ook uit in hun infrastructuur.

Na de plezierige treinrit moesten we nog twee trams nemen voor we aan zouden komen in Hotel Monterey Nagasaki. Terwijl we stonden te wachten op onze rail passes werden ik en Michelle staande gehouden door een oud dametje, die ons vroeg of we uit Oostenrijk kwamen. "Iie, O.. Orandajin desu" wat vrij vertaald naar nee we zijn Hollanders, resulteerde in een "welcome to Japan!". We zij officieel welkom geheten. Hoera!

Nagasaki doet heel erg aan als een vissersdorpje gone to the big city. Ondanks dat het er rumoerig en vol is, blijf je kleine suggesties zien van het oude Nagasaki. In 1543 waren het de Portugezen die Nagasaki hielpen uitgroeien van vrij onsignificant vissersdorpje tot havenstad. Bovendien is het een van de (gelukkig) weinige steden die een nucleaire kernaanval heeft moeten doorstaan en heeft overleefd.

Eenmaal de tramhalte gevonden bleek het een aardige opdracht om met zes zwaar-beladen backpackers een drukke tram te bestappen, wat erop neerkwam dat ik op het laatste moment naar binnen wist te glippen voor de deuren dicht gingen. Ik en Michelle (die geschrapt wil worden uit mijn blog, maar wie ik omwille van een waarheidsgetrouwe verslaglegging niet kan weglaten) hadden onszelf weten te splitsen van de rest van de groep, die voorin de tram stonden. Met wat schreeuwerig heen en weer geroep wisten we er op de juist halte uit te stappen waarna we in de verkeerde volgende tram stapten en gehaast op het volgende station weer uitstapten. Gelukkig was de volgende tram ook onze laatste en werden we langs de waterkant afgezet. Ons hotel is op vijf minuten loopafstand van veel historische bezienswaardigheden, dus de groep is tevreden gesteld.

Het hotel zelf, Hotel Monterey Nagasaki, is sprookjesachtig en chic. Het personeel is - zoals overal - stil en beschaafd. Lang bleven we echter niet hangen. Het was rond twaalven, dus kozen we ervoor naar een dicht bijzijnde bezienswaardigheid te gaan: the Dutch slope. Een oude cottage waar ooit Amerikaans-Nederlandse christenen zich vestigden om het evangelie en privé scholen door Japan te verspreiden. Het museum bleek minder spectaculair dan de weg ernaartoe, welke bestond uit kronkelende weggetjes en steile hellingen en afdalingen. Niet zo veel later kregen we honger en besloten we in een afgelegen wijkje wat te gaan eten bij een authentiek Japans restaurant. Bij binnenkomst werd ik door een aangeschoten meneer aangehouden en werd me wat toegebrabbeld waarna ik een hand van hem kreeg. Na deze eerste introductie in het restaurant mochten we plaats nemen aan een laag tafeltje. Ik kreeg een stoeltje omdat ik speciaal ben. Vier van ons namen katsudon, een bowl met rijst, gefrituurde kip en omelet. Twee namen er Udon. Kake udon en nikku udon, ofwel rundvlees en varkensvlees. Udon zijn de dikke pasta slierten die in de soep drijven. Erg lekker en voedzaam! De meneer aan de tafel naast ons was er al snel achter dat Marco Japans sprak. Dat resulteerde in een paar spannende gesprekken waarin wij, als knappe buitenlanders (het zijn niet mijn woorden), de hoofdrol speelden. Uiteindelijk nog met de eigenaresse op de foto gegaan en de heer naast ons een stroopwafel gegeven die hij erg lekker vond en met iedere andere Japanner deelde (wat dus ook weer kan betekenen dat hij het niet lekker vond?). Daarna zijn we richting de "Clover Garden" gelopen waar ik geen enkel klavertje heb gezien, maar wel een heleboel van de westerse privé huizen die daar al een tijdje staan. Daar hebben we de rest van de middag in volbracht. Het was gezellig!

Eenmaal in het hotel aangekomen hadden we de mogelijkheid om in te checken. De kamers zien er luxe uit voor een twee sterren hotel. We besluiten om downtown te gaan, wat rond te kijken en misschien wat te eten te halen. Omdat de trip voor Susanne en Michelle te ver is, kiezen zij er voor uit de supermarkt wat te halen (wat het oorspronkelijke plan was). Ik, Marco, Martine en Paul gingen door naar de winkelstraat met de tram. Eenmaal daar hebben we, op de zondagavond, langs de open winkels gelopen tot we uiteindelijk een winkel tegenkwamen waar ik gewoonweg naar binnen moest. Het zag er zo kleurrijk en divers uit! Uiteindelijk bleek het een hyaku yen store te zijn, ofwel: alles wat je er koopt is ~€1,-. We hebben niet echt veel gekocht behalve wat snoepjes en Martine een strik, maar we zijn zeker van plan het principe van de hakyu yen store te gebruiken tijdens ons verblijf hier! Na wat rond te hebben gelopen kwamen we uiteindelijk een restaurant tegen dat niet al te duur was en een niet al te grote maaltijd voorschotelde. Koreaans barbecuen. De man die ons bediende was uiterst enthousiast om Engels te praten, waarin wij hem natuurlijk gretig te woord stonden (kijk, zo zijn we dan ook wel weer). Toegegeven, het was moeilijk al ons Japans achterwege te laten, gezien we nu natuurlijk volledig ingeburgerde citizens of Japan zijn. Hoe dan ook, in het midden van onze tafel zat een groot rond gat waar een mobiele barbecue kit in werd geplaatst. We kregen als voorafje ieder een plakje tong, wat verrassend goed smaakte. Er volgden twee borden. Een met een selectie aan groente, een tweede aan mooie stukjes vlees. Met gemak genoeg voor vier personen. We kregen ook nog een bak met salade als verfrissend extraatje. Het barbecuen was leuk en gezellig, maar de ijzeren eetstokjes bleken een beetje oefening nodig te hebben voor we ze goed konden gebruiken. Op de terugweg naar het hotel, met twee trams, hebben we bij de supermarkt in de buurt van het hotel nog wat lekkere dingetjes gehaald. Gek Japans snoep? Check! Afgrijselijke Japanse blunder door het kopen van een kleine pruim die eigenlijk naar gember smaakt? Check!

In de hotelkamer heb ik nog even een bad genomen, nu ben ik klaar om te gaan slapen... Maar ik heb de televisie aan de gang weten te krijgen en Japanse tv blijkt best amusant? Ojee. Morgen om half negen staan we allemaal klaar voor het ontbijt, 's middags gaan we met een boot een tochtje maken... Genoeg te doen dus. Misschien die televisie toch maar uitzetten. Misschien.

Jaa, mata ne!