Dag 16 - Matsumoto/Tokyo

De laatste locatie die we bezoeken deze vakantie: Tokyo. Ik ben reuze benieuwd naar de stad die al zo vaak in verhalen voorbij is gekomen. De rit er naar toe is gelukkig met de trein, waar we nauwelijks hoeven over te stappen (behalve in Tokyo zelf). De vriendin van Marco, Satoko, zal ons vanaf Tokyo station oppikken vanwaar we verder reizen naar Shinjuku. Satoko is een klein, schattig meisje die zich net zo blij gedraagt als je ze ziet in de Japanse commercials en films. Ze maakt een sprongetje bij elke stap. Wij lopen als een stel kippen zonder kop achter Marco en Satoko aan die nu de voorhoede vormen. Op het metrostation van Shinjuku slagen we erin in de war te raken welke etage we überhaupt zijn, maar uiteindelijk komt alles goed. Wellicht klinkt de bovenstaande beschrijving wat rommelig, maar tot nog toe is het verblijf in bruisend Tokyo ook zo gebleken. De straten zijn er druk en rumoerig, de mensen een stuk brutaler en assertiever. Het is in vergelijking met het stille Fukuoka een kleine cultuurshock.

We begeven ons snel richting Ningyocho waar ons hotel is. Daar mogen we onze backpacks achterlaten om vervolgens toch maar wat te gaan eten, gezien het alweer middag is. Satoko wijst ons de weg naar een lekker curry restaurant. Ik had voorheen een keer curry op omdat Marco het voor ons had gemaakt, maar de 'echte' Japanse curry is voortreffelijk. Susanne geeft aan dat ze weer als een wandelend orkest door kan, wat Michelle als haar kamergenoot toch niet zo lijkt te waarderen. Na onze lunch besluiten we Akihabara, ook wel het elektrische district genoemd, te gaan verkennen en ter voet door te lopen naar Harajuku. Akihabara is een enorme samensmelting van verbasterde Japanse schreeuwcultuur en pareltjes van winkels verstopt tussen de grote neon borden. Overal waar je kijkt lopen mensen of hangen borden. Om de 20 meter wordt je door een meisje in een schattig kostuumpje iets aangeboden: kom! Kom bij ons iets kopen! De straten van Akihabara zijn erg verwarrend, vooral omdat ze zo godgans druk zijn. Het merendeel van de tijd dat we er lopen ben ik meer bezig met staren naar uithangborden dan op te letten waar ik wandel. Wel merk ik een verandering in cultuur. Waar eerst de straten schoon waren en je je redelijkerwijs overal veilig voelde, merk je nu meer vuil op straat en ongure types. Gelukkig lopen we op zo'n razend tempo dat ze ons toch niet bij zouden kunnen houden (volgens mij was de curry van Marco en Satoko super pittig ofzo?).

Eenmaal in Harajuku zijn de neon verlichting borden veranderd in wat subtielere borden, die allemaal een bekend modemerk aanprijzen. We zijn letterlijk omringd door de duurste winkelketens die je je kan inbeelden. Tommy Hillfinger, Abercrombie&Fitch, Gucci.. En tussendoor zie je de coin term "second hand used clothing" staan, wat in Japan volgens mij alleen betekend dat het een winkeltje is vol met spul dat de fabrikant niet kwijt kon in de grotere winkels. Het is in ieder geval behoorlijk duur.

Martine wil graag een kimono kopen, en gelukkig is er een winkel in de buurt. Iedereen volgt gestaag, maar Michelle en ik gaan al snel onze eigen weg en neuzen wat door de andere winkels. We nemen een loopje door Takeshita Street, een van de hotspots van Harajuku. Het barst er van de schattige winkeltjes. Ook het winkelend volk is er veel kleurrijker dan voorheen. Ik zie Gothic voorbij komen, cyberpunk, lolita in alle smaken en stijlen... Is het gek als ik me een beetje underdressed voel? Michelle was druk op zoek naar een 'maf kattenshirt', maar helaas mocht haar zoektocht niet baten. We zijn genoeg andere gekke dingen tegengekomen, maar de goden der maffe kattenshirts bleven voor ons afwezig.

We hadden met de rest van de groep afgesproken om te bespreken wat we zouden gaan eten. Ik besloot me er buiten te houden, omdat de gemoederen iets gespannen leken. Wellicht had dat te maken met deze onbekende vreemdelinge aan Marco's zijde waar hij niet vanaf week en van wie wij eigenlijk.. Nou ja, niks wisten. Algoed, de groep kwam tot een besluit en na een eindje lopen stapten we een lift binnen naar een druk, maar gezellig uitziend restaurant. We werden aan een tafel voor vier man gezet (we waren met zeven mensen) en zaten lekker knus samen. Tijdens het eten leerden we Satoko iets beter kennen en mocht ze raden wat wij voor beroepen hadden. Susanne zou een secretaresse zijn, ik een komediant en de rest.. Nou ja, dat was te moeilijk. Na de grote onthulling bleek Satoko eenzelfde opleiding als Susanne te doen wat weer wat praatvoer gaf, en voordat we het wisten was het alweer tijd om te vertrekken. We liepen gezamenlijk naar de metro en reisden af naar ons hotel. Iedereen was best moe en ging vrijwel direct naar zijn of haar hotelkamer. Satoko en Marco moesten nog even afscheid nemen.

And so the mystery continues...

Jaa, mata ne!